Hypersensitief, waar komt dat toch vandaan? Vraagt mijn vrouw zich af. We hebben het er over onderweg naar Frankrijk terwijl ze een leuke Franse zender probeert te vinden op de autoradio. Harde geluiden, monotone dreunen en geschreeuw komen als pijnprikkels binnen en veroorzaken irritatie en ongemak. Ook flitsende kleuren en scherpe geuren spelen op het gemoed van mijn lief. “Hoe zal het toch komen dat ik daar zo’n last van heb? Wellicht komt het uit een vorig leven?” Mijn vrouw gelooft in reïncarnatie en zweert bij de gedachte dat oorzaak en gevolg een energie hebben die ergens op terug te voeren is en doorgegeven wordt.
Ik suggereer: “Wellicht was je vroeger, in de oertijd, een poortwachter die super alert alles in de gaten diende te houden om de groep te beschermen tegen naderend onheil! Hallo, ik heb +5 en +6 van brillenglazen, zegt ze. Zie je me al staan aan de poort. Turend in de verte waar ik nog geen paard van een geit kan onderscheiden. Nee, die is lekker zeg, een wachter. Als de vijand dan neus tegen neus staat met me lijkt het me een beetje te laat om nog alarm te slaan. Ehh jongens, let op, er staat een Neanderthaler met een knots op het punt je hersenpan te klieven. Sorry, zag het niet aankomen”
“Nee, nee, dat is nu juist waarom je hypersensitief bent, omdat je een kippige wachter bent geweest heb je andere zintuigen extra goed ontwikkeld. Je enorme beschermingsdrang hebben je er toe gebracht om potentieel schorriemorrie al op grote afstand te ruiken en te horen. Op die manier ben je een fantastische wachter geweest en is gelijk verklaard waarom je hypersensitief bent.” Ik probeer me zoals altijd weer keurig uit de situatie te lullen. “Mooi verhaal mannetje!” Pareert ze.” Ik vind wachter trouwens stom! Niks aan, heel de dag bij zo’n saaie poort staan. Kan ik niet gewoon een kruidenvrouw of sjamaan zijn geweest. Dat past veel beter bij me. Eigenlijk ben ik nog liever een heks dan een wachter.” Ik zeg: “als je zo blijft zeuren komt dat vanzelf goed!” Lachend fantaseren we nog over de rol van wachter. Diverse familieleden komen in de nobele taak voorbij en al snel blijkt dat het goed volbrengen van deze verantwoordelijke klus nog niet zo eenvoudig blijkt. De één is kippig, de ander traag, de volgende pleurt in slaap en op je post blijven is ook niet iedereen gegeven. Het is in ieder geval even een leuke onderbreking tijdens onze reis.
Tijdens onze week in Frankrijk hebben we het nog regelmatig over de wachter. Als ze in de rij bij de boulangerie staat prijs ik haar om haar professionaliteit en als er ’s avonds een verdacht geluid rond het huis te horen is, en zij dit kenbaar maakt, geef ik aan hoe veilig ik me voel omdat zij vanuit haar natuur dichter bij de deur slaapt dan mij. Uiteraard vertel ik haar dat, mocht er dan daadwerkelijk door haar alarm geslagen worden, ik met mijn hele lijf en leden er voor spring om haar te beschermen. Maar hoe ik ook probeer haar deze rol toe te dichten, ze blijft protesteren. Ik kan wachten tot ik een ons weeg eerdat ik gelijk van haar krijg. Deze week worden de gevoelige zintuigen in ieder geval goed geprikkeld. Het hoge niveau van indrukken doet haar intens genieten maar ook intens de onthaasting beleven en dat komt heftig binnen. Het ervaren van de lusten en de lasten van hooggevoeligheid daar kun je in ieder geval op wachten.
Wouter Kramer
15-05-2015