Dordrecht heeft een cultureel hart. Dit hart ligt in de boezem van de stad op de Voorstraat Noord. Op één of andere manier is dit gedeelte al sinds jaar en dag verbonden met kleinkunst en muziek. Het was afgelopen week weer niet anders en we hebben ons kostelijk vermaakt.

Er gebeurt de laatste jaren veel op festival- en evenementengebied in Dordrecht, maar dit feestje is gewoon van ons Dordtenaren zelf. Medestadsgenoten wijzen je dan ook op wie, waar en wat er te bewonderen is. Langzaam schuifelend langs de diverse kraampjes met huisvlijt, blenden we van lieverlee in en gaat de bluesmuziek als vanzelf over in hoempapa en vervolgens in bigband klanken. Uiteindelijk komen we via de Riedijk op het Otto Dickeplein. Grappig, dat deze Dordtse selfmade kunstenaar, met nationale allure, nu automatisch als eindstation verbonden is aan ons culturele feestje. Op “zijn” pleintje hebben zich de moderne kleine zelfstandigen, met oude campertjes vol etens- en drinkwaar, geposteerd in een cirkel die doet vermoeden dat je in een rondreizend zigeunergezelschap terecht gekomen bent. Overal zie je deze rondreizende opportunisten tegenwoordig opduiken en het ziet er verdomd gezellig uit. We strijken neer op één van de bankjes aan een lange tafel en al snel schuiven een oom en tante van mijn vrouw aan. “Biertje?” “Lekker!” Na wat drankjes heen en weer, nemen we afscheid om vervolgens mijn neef en zijn vrouw te begroeten. “Biertje? “Lekker!” We hebben een leuk gesprek over literatuur en creativiteit. Voordat we er erg in hebben staan de volgende bekenden alweer voor onze neus. “Biertje? “Nou, wij gaan even lopen voordat het niet meer gaat!” Bedanken we netjes voor de eer. Eénmaal terug op de Voorstraat koop ik een paar echte suèdeschoenen met ouderwetse spekzolen voor tien euro. Voor mijn gevoel is de buit binnen en kunnen we langzaam op huis aan. Voldaan komen we langs een Tai Chi uitvoering en mijn vrouw raakt geïnspireerd. Ze kent de lerares en na enige aarzeling staat ze even later met haar zus, die hier ook bekend mee is, midden op straat prachtige vloeiende bewegingen te maken. Zwager en ik staan erbij en kijken ernaar. “Biertje? “Lekker!” Na de voorstelling bevind ik me ineens, met het illustere gezelschap, in het onderhuis van het eeuwenoude pandje. Wat een contrast met de mooi afgewerkte gevel. De oude staat en interieur van het huis ademt duidelijk een sfeer uit van “de geest is belangrijker dan het lijf”. Hier heb ik schijnbaar nog wat te leren want lang houd ik dit niet uit en even later bevind ik me, samen met het achtjarige kleinzoontje van mijn schoonzus, lekker buiten en breng ik hem de eerste beginselen van marktwerking bij. De kleine man lokt, onder mijn aanmoediging, voorbijgangers aan, om naar een mooi kleurenspel door de winkelruit te kijken en vraagt, niet geheel vrijblijvend, een kleine donatie. Uiteindelijk is de dagopbrengst een slordige twaalf euro en ben ik zijn grootste vriend voor deze dag. Misschien niet helemaal zen maar wel erg grappig. Inmiddels staat zwager bij de kroeg voor de deur en ontlok ik hem de vraag: “biertje?” “Lekker!” is mijn antwoord. De alcohol op dit volksfeest kickt langzaam maar zeker in. Wanneer we bij de bierdrinkwedstrijd staan te kijken en één van de helden de laatste slok van vier liter gerstenat net zo snel weer teruggeeft, word ik zowat onpasselijk. Als afsluiter doen we nog een lichtvoetig dansje op een Stingcover. Wanneer mijn vrouw vraagt: “Biertje?” bedank ik bijna voor de eer.

Wouter Kramer                                                                                                   Column 88, 15-09-2016