“Wouter, ik zit nu echt helemaal aan de grond. Op zwart zaad, om zomaar eens te zeggen. Je weet, ik klop niet gauw ergens aan maar nu kon ik echt niet anders.” Dat zijn de woorden, die een ex medewerker tegen me zegt wanneer hij even een bakkie komt doen bij ons op de zaak. Twee maanden geleden is deze ploeteraar aan zijn tweede heup geopereerd en nu is hij, met windje tegen, op de fiets vanuit Brielle naar de Botlek gekomen. “doet wel zeer, maar ik ben lekker buiten toch!”
Niet dat hij nu bij mij aanklopt, want zo is hij niet. Behalve af en toe voor werk dan! Nee, hij is bij de voedselbank geweest. Hij heeft daarvoor zijn trots opzij moeten zetten maar dat gaat hem inmiddels steeds makkelijker af. Hij heeft dat de laatste jaren toch al een aantal maal moeten doen. Ooit was hij een jonge talentvolle, hardwerkende operator bij “onze” Koninklijke Shell en zag zijn toekomst er rooskleurig uit. Begin jaren 70 waren er grote ploegen met mannen op het terrein in Pernis aan het werk en was hij als jochie enorm gefascineerd door het sociale groepsproces. Als zoon van een zeer strenge politieagent met strakke regels en een niet lullen maar poetsen mentaliteit, kreeg hij nu te maken met allerlei vreemde snuiters die het toen niet zo nauw namen met de regels. Zelf heb ik, in die tijd, ook als operator gewerkt bij een tankopslagbedrijf. Het was destijds inderdaad een cowboytijd. Overdag de benen uit je lijf lopen, dan ‘s middags een biertje met de directeur en nachts een filmpje kijken. Het was meer regel dan uitzondering. Zo ging het schijnbaar ook bij de Shell en onze vrolijke vriend vond het allemaal wel heel erg gezellig. Toen er inmiddels meer bier dan olie verhandeld werd in Pernis zijn de teugels aangehaald. Het werd er niet leuker op en hij is uiteindelijk, onder lichte dwang, vertrokken. Om toch in de vrolijke sferen te blijven heeft deze liefhebber nog even een clubje van lichte zeden gehad. Lachen, gieren, brullen en de vreemde snoeshanen die hier op af kwamen maken de verhalen alleen maar smeuïger. Hij zag en ziet nu nog steeds overal de humor van in. Later heb ik hem geplaatst bij een opdrachtgever van ons. Die waren, na een tijdje, zo onder de indruk van zijn vakkennis en werkethiek dat ze een sollicitatiegesprek met hem opgelijnd hebben. Er was één minpuntje aan te merken op zijn CV; niet in het bezit van een rijbewijs! In geuren en kleuren heeft hij de HR dame uitgelegd hoe dit kwam. Op de examendag was hij, na een avondje stappen, dronken door zijn afspraak heen geslapen. Als de sodemieter is hij toen met zijn vaders auto naar het CBR gereden. Op de parkeerplaats werd hij, door een man, er op geattendeerd dat de plek waar hij zijn auto had neergezet, gereserveerd was voor de examinator. “Nou ja, maak jij dat uit dan? Ik zie geen bord met gereserveerd staan, dus bekijk het maar.” Om vervolgens binnen, je raadt het al, voorgesteld te worden aan de examinator die hij zojuist op zijn vestje had gespuugd. De jonge dame kon om deze, vrolijk vertelde, onveilige handeling niet lachen en de vacature ging aan hem voorbij. “begrijp je dat nou Wouter? De mensen hebben geen humor meer.” Hij meldt nu dat, ondanks nooit een uitkering aangevraagd te hebben, hij tegengewerkt wordt door het UWV. Altijd heeft hij trots zijn eigen boontjes gedopt, maar nu krijgt hij nul op het rekest vanwege procedurefouten. Hij is dus aangewezen op de voedselbank. “Daar worden gewoon tassen vol met voedsel weggehaald door vrouwen die de Mercedes vijf straten verderop parkeren, ik lach me rot.” Vertelt de rasoptimist.
Wouter Kramer, column 17-03-2016