Om half vier vanmorgen ging de wekker. Drie kwartier later moesten we de broer van de vrouw oppikken, dus ik werd gesommeerd om op te schieten. Meestal is het net andersom, maar nu is de vrouw eerder vertrekklaar. Onhandig hijs ik me in pakkie deftig, omdat ik vanavond een netwerkborrel van mijn werk heb. Duidelijk overdressed voor de komende uitdaging, voel ik me nu ongemakkelijk op dit onmogelijke tijdstip.
Als ik beneden kom, staat mijn thee al klaar met een plakje peperkoek, is de auto reeds aan het opwarmen en hoef ik alleen nog maar de zware koffer in de achterbak te tillen. Zelfs de hond heeft al gepiest en de kat gegeten. “Kom op nou, mijn broer staat waarschijnlijk al, met min vijf, een kwartier buiten!” zegt de nerveuze echtgenote pinnig. Ik probeer de rust te bewaren om er zeker van te zijn dat er niets vergeten wordt. Eénmaal op de Noordendijk staat zwager inderdaad al met zijn eveneens enorme koffer te wachten. Hij is echter zeer goed gemutst en dat begrijp ik wel. Want we vervolgen namelijk onze weg naar mijn schoonouders, waar de twee zussen van de vrouw zich ook al verzameld hebben. Schoonmoeder heeft haar kinderen getrakteerd op een vakantieweek naar de zon. Alleen met haar eigen kinderen wel te verstaan en ook schoonvader gaat niet mee. Wat wel mag, is wegbrengen en aangetrouwde zwager en ik zijn de gelukkigen! Ophalen zou overigens ook erg op prijs gesteld worden, maar ik wil dat genoegen natuurlijk andere familieleden niet ontnemen! In het verzamelpunt op de Singel is het binnen “huize vakantiegangers” een drukke boel. Om vijf uur ’s morgens worden er uitgelaten dansjes gedaan en de één is nog nadrukkelijker aanwezig dan de ander. Het is combinatie van spanning en sensatie. Hoe zal het gaan met z’n allen? heb ik alles bij? Is het lekker weer daar? Moet ik nu al een pilletje voor de vliegangst nemen? Nog even en ze staan met z’n vijven luidkeels te zingen om de spanning te doorbreken. Schoonpa zit er met een slaperige kop bij en denkt duidelijk aan het moment dat iedereen is opgesodemieterd en hij weer onder de wol kan kruipen. Schoonma loopt voor de zoveelste keer haar lijstje na en is op van de zenuwen. Net herstelt van de tweede griepaanval in korte tijd, loopt ze als een kip zonder kop rond. Bij mijn eigen vrouw kun je inmiddels een ei in haar kont gaar koken. Als zwager de koffers gaat inladen, kijken de zusjes me met strakke koppies en grote ogen aan, alsof ze net als vroeger zo de bus in kunnen stappen voor een schoolreisje naar een onbekend pretpark. Het wordt duidelijk tijd om te gaan. Na het uitzwaaien gaan we op pad richting Schiphol. Koud onderweg, kan ik er bij Hendrik Ido Ambacht al weer af omdat schoonma toch nog wat vergeten is! “Godsammetruttenbolle, ik kan mezelf wel voor m’n kop slaan.”; zegt ze vol schaamte. “Laat ik de telefoon in de oplader zitten.” Hilariteit alom en de toon is gezet. Schoonpa wordt gebeld om klaar te staan met het, tegenwoordig onmisbare, kleinood. De beste man ligt reeds in zijn pendek op één oor en de zusjes zeggen dat hij maar mooi naar buiten moet komen met de telefoon. Het bederft de goede sfeer geenszins en na een voorspoedige trip en een geslaagde incheck kunnen we eindelijk ontspannen met z’n allen een bakkie doen. Daarna kusjes voor mijn schat en fijne vakantie gewenst. Veel plezier schoonfamilie! Ook ik ga genieten van een weekje rust. En wie weet kom ik jullie wel weer ophalen, maar dat laat ik nog even in het midden!
Wouter Kramer Column 102, 19-01-2017