Spreken is toch iets anders dan schrijven.

Het lijkt soms zo eenvoudig. Of ik bij een tuinfeest van een tennisvriend, die zijn verjaardag viert, drie columns wil voordragen.

Nou ken ik de tekst, dus hoe moeilijk kan het zijn, dacht ik bij mezelf. “Geen probleem jongen, leuk! Welke wil je dat ik voordraag?” antwoordde ik daarom vol zelfvertrouwen. “Wel, er komt een gemêleerd gezelschap en niet alleen Dordtenaren, dus: de Schapenkoppen, wil ik wel graag voorgedragen hebben. Verder moet je zelf maar kijken wat je leuk vindt. Oh, voordat ik het vergeet, er wordt ook piano gespeeld. Een jonge dame komt klassieke stukken spelen en het lijkt me een goed plan als jij daarna je zegje doet”.

Daar begint het al! Nu moet ik gaan kiezen. Wat vind ik leuk? En wat past er bijvoorbeeld bij een klassiek pianostuk? Uiteindelijk vind ik een stuk over tennis wel van toepassing, gezien onze vriendschapsband. Verder wil ik graag het verhaaltje over het pand van mijn voorvaderen uit de Grotekerksbuurt delen met het publiek. Later in de week spreek ik mijn maat en hij vraagt of ik er al uit ben en of ik me wel goed wil voorbereiden. Als tip geeft hij mee, dat ik het een paar keer hardop voor moet lezen! Hier had ik eerlijk gezegd nog niet bij stil gestaan. Er wordt kennelijk nogal wat van me verwacht. Of is er geen vertrouwen in mijn performance? Bijna ga ik aan mezelf twijfelen en voor de zekerheid print ik de geselecteerde verhaaltjes alvast uit. Volslagen belachelijk sta ik in onze tuin de, mij bekende, teksten tegen de kat en de hond met bijpassende armbewegingen ten gehore te brengen. Ik vind het goed zo! Ik zou er haast nerveus van worden. Om vier uur worden we de bewuste middag bij de tuinborrel verwacht. We fietsen naar het relatief nieuwe wijkje aan de Reeweg-zuid. Ik weet nog, dat mijn moeder daar een biologisch volkstuintje had, waar ze verontwaardigd plaats moest maken voor huizenbouw. “Wij jarenlang onze stinkende best doen om gifvrij te tuinieren om nu weggestuurd te worden, zodat rijke stinkers hier gifvrij kunnen wonen” wist ze me destijds boos te vertellen. Het kan haast niet anders, dat mijn vriend en zijn vrouw op het voormalige tuintje van mijn moeder wonen, want alles groet er welig en prachtig fruit komt je door de hele tuin sprankelend tegemoet. Ik overhandig de jarige mijn gesigneerde boekje als cadeau en neem een koele licht alcoholische versnapering op deze bloedhete zomermiddag. Als twee vreemde eendjes in de bijt bewegen we ons nog een beetje onwennig in de langzaam volstromende tuin. De gastheer doet zijn uiterste best om ons op ons gemak te stellen en dat lukt hem bijzonder aardig. Dan is het zover! Ietwat gespannen kondigt de jarige Job het programma aan bij zijn gasten. Elk heel uur, vanaf nu, wordt er piano gespeeld en een verhaal vertelt en of een ieder hier even aandacht aan wil schenken. Rond de piano zijn diverse stoelen opgesteld, ik neem plaats in de deuropening, zodat de toehoorders binnen en buiten me goed kunnen verstaan. De verwachtingen worden duidelijk opgeschroefd en nu het zover is, voel ik de blikken reeds op me gericht, terwijl de jonge dame nog moet beginnen. Als even later de kop eraf is, geeft mijn trotse vrouw me een klein advies voor verhaal twee. Vanaf dat moment ben ik beroemd in de tuin en heb hele leuke gesprekken met interessante mensen. Maar goed dat ik geen vier verhalen hoef voor te dragen, want door voldoende witte wijn neemt mijn spraakvermogen rap af. Het was een geweldige ervaring en mijn vriend en ik kunnen, eindelijk ontspannen, terugkijken op geslaagd feestje.

Wouter Kramer                                                                                                      Column 86, 01-09-2016