Vorige week was ik, voor mijn werk, een paar dagen in Londen. Nette kleren en schoenen heb ik meegenomen en alles diende in een klein koffertje te passen want we reisden licht, met alleen handbagage. Mijn collega’s dachten dat ik hierdoor geen ruimte meer had voor sokken want het viel hen op dat ik deze dagen met blote voeten in mijn schoenen liep. Niets is echter minder waar, ik draag namelijk al jaren geen sokken meer.
Dit komt door Ruud krol. Deze ongelooflijk getalenteerde linksback van het Nederlands elftal uit ’74 gaf een aantal jaren geleden een interview vanuit Egypte waar hij toen bondscoach was. Wat de reporter toen opviel was, dat de strak geklede held onder zijn maatpak geen sokken in zijn schoenen droeg. Bij navraag naar deze opmerkelijke constatering had Ruud de volgende verklaring: “kijk, wij waren destijds onze tijd ver vooruit. Onder aanvoering van Johan legden wij een hele nieuwe vorm van het spelletje op de mat. Als backs moesten wij er over de vleugels opkomen en dan een voorzet geven op de spitsen. Totaalvoetbal heette dat. Alle tegenstanders hebben we er mee overbluft en mijn moment van glorie kwam tegen Brazilië. Mijn voorzet op Cruijffie ging de hele wereld over en na de wedstrijd bevonden we ons in de zevende hemel. We zweefden als engeltjes door de kleedkamer. In hogere sferen was ik beland en ik heb nog nooit engelen met sokken aan gezien. Daarom heb ik na het WK nooit sokken meer gedragen.” Tijdens dit interview dwaalden mijn gedachten af naar mijn eigen engel. Deze zit namelijk al sinds mijn jeugd op mijn schouder. Het komt door mijn opa, wiens derde doopnaam niet geheel toevallig “Engelbertus” is. Als knaapje kreeg ik van hem een oud Dordts tegeltje met een engeltje erop. Laatst heb ik deze op zolder weer eens opgezocht toen het ter sprake kwam. “wees maar zuinig op je beschermengeltje Wouter” zei hij. “Je gaat hem nog genoeg nodig hebben.” Alsof hij wist dat ik nogal wat risico in mijn leven legde en er geknokt diende te worden voor mijn plek in het geheel. Wel, ik kan niet anders zeggen dan dat het uitgekomen is. Ik heb de beschermengel gekoesterd en ingezet. Vanaf dat moment van bezinning zijn bij mij ook de sokken uit mijn kledingassortiment verdwenen. In eerste instantie heb ik daar best aan moeten wennen en heeft het me hier en daar nog wat blaren opgeleverd. Inmiddels weet ik niet meer beter. Toch word ik nog wel eens geconfronteerd met wat ongemak omtrent mijn blootsvoets optreden. Laatst diende ik werkschoenen te dragen bij een terreinbezoek van een opdrachtgever en dan is het niet fris om in gebruikte schoenen te stappen zonder sokken. Ook in Londen moest ik het ontberen van sokken even voor lief nemen. Ik had nieuwe schoenen meegenomen die ik een week eerder in Brugge aangeschaft had. Echte van Bommels in de uitverkoop. 50% korting op een prijs die ik nooit voor schoenen zou uitgeven. Ook nu was de prijs nog steeds een veelvoud van mijn normale budget. Dat ik ze toch aangeschaft heb komt eerlijk gezegd voort uit een stukje frustratie. Mijn vrouw heeft laatst in haar “Imelda Marcos modus” een aantal investeringen gedaan waar ik op zijn zachts gezegd mijn verontwaardiging over uit gesproken heb. Nu is het mijn beurt! dacht ik, met de chique zwarte pattas in mijn handen. Tijdens een ochtendwandeling door St. James’s park voelde ik de stugge krengen in mijn vlees snijden en leek het alsof mijn engel expres zijn pijlen op mijn pijnlijke voeten afvuurde.
Wouter Kramer column 66, 18-02-2016
