Tagarchief: moeder

KLEIN LEED

greenpeace

Vrouwlief is getransformeerd. Ik weet niet of ik er als zodanig invloed op heb gehad, maar haar schoenen- en tassenkoorts heeft plaats gemaakt voor stookhoutkoorts. Ik kan niet anders zeggen dan dat dit mij bijzonder vrolijk stemt. Het effect is dan ook dubbelop. Win win om zomaar te zeggen. Waar de eerste koorts gepaard ging met hoofdpijn en verhoging (van irritatie) bij mij, brengt het tweede geval van verzamelwoede, innerlijke rust en verlaging (van kosten) met zich mee.

Dit leidde tot een subtiel telefoontje afgelopen zaterdag. “Zeg….” Als ze met dit woord een gesprek met je begint, komt er kritiek of een opdracht. Dus ik zette me vast schrap. “Zeg, nu rijd ik hier langs de manege en er liggen hier wat omgezaagde stammen en takken. Je hebt nu de aanhanger, dus laad samen even dat hout in alsjeblieft, doeg”. Ik kijk op dat moment mijn schoonzoon even aan. We zijn net terug van een ophaalklus. Dochterlief had me van de week gebeld. “Pap, ik dacht….” Als ze met deze woorden een gesprek met je begint, komt er een plan waar je niet omheen kunt. Dus ik zette me schrap. “Pap, ik dacht dat jij misschien met mijn kanjer, want die is toevallig vrij, zaterdagochtend een kast op kan halen die ik al gekocht heb, je moet voor 10.00 uur in de stad zijn, dan zijn de pollers nog omlaag en jij hebt een trekhaak en hij kan dan een aanhanger huren. Goed plan toch!” “Uhh, natuurlijk meid, geen probleem, volgens mij is het allemaal al geregeld… toch?” Stip ik nog even luchtig aan. Dat haar kanjer ook een beetje overvallen was door dit plan, blijkt uit het feit dat hij, weliswaar stipt om 09.00 uur, behoorlijk brak bij ons op de stoep stond. Hij had een themafeest van zijn werk achter de rug en, als James Bond, overduidelijk te veel Martini’s “shaken not stirred” op. De arme jongen heeft zich de hele ochtend moeten vermannen om, de rit met de aanhanger en het sjouwen met de kast, te overleven. Met zijn gedachten alweer in zijn nest, ga ik hem nu nog vragen om wat hout te scoren bij de ingang van onze wijk. “Tuurlijk, geen probleem.” Probeert hij nog enigszins enthousiast over te komen, maar bij de aanblik van de omgezaagde es, van behoorlijke omvang, zinkt de moed, deze brakke Brit, volledig in de schoenen. We verzamelen, voor de vorm, wat apart gelegde takken en ik loop naar een rommelige hoop verweerd hout. Ik buk om een flik stuk schors op te pakken. Op dat moment begint de hele hoop zachtjes te bewegen en vervaarlijk te zoemen. Nu ik wat beter uit mijn doppen kijk, zie ik een enorm bijennest hier op de grond liggen. De es was over een meter lengte uitgehold om een groot bijenvolk te huisvesten. Op deze bitterkoude zaterdagmorgen proberen honderden bezige insecten het vege lijf van de koningin te redden en de honingvoorraad veilig te stellen. De bijen hebben het toch al zwaar met al het landbouwgif en het is een triest gezicht om het gevecht op leven en dood zo open en bloot te aanschouwen. Gelukkig ben ik degene, die dit potentieel gevaar als eerste opmerk. Indien schoonzoon hier nietsvermoedend mee aan de haal was gegaan, had hij zich met de moed der wanhoop nog uit de voeten moeten maken. Al met al komen we nu gelukkig nog goed weg met de opdrachten van onze vrouwen. Ooit heeft dochter, haar stiefmoeder tot bijenmoeder gemaakt via Greenpeace. Plichtbewust en liefdevol neemt ze hierin nu haar verantwoordelijkheid en schakelt de Dordtse bijenvereniging in om dit mooie volk te redden. Blij en tevreden kan ze weer rustig slapen, nu dit kleine leed is opgelost.

 

Wouter Kramer                                                                               Column 97, 01-12-2016

 

bijenmoeder

In knop

orchidee

Bijna is het zover. Ik wacht er al weken op en ben enorm benieuwd hoe deze bloem er uit zal zien. Vier van de tien orchideeënplanten heb ik overgehouden na een bloeiloze tijd boven op de kast. Nu staan ze in de keuken op de vensterbank. Ik moet zeggen, dat de planten erg decoratief zijn boven op de kast maar daar verpieterden ze langzaam maar zeker en inmiddels weet ik niet meer in welke kleuren zij ooit gebloeid hebben. Oude planten zijn het reeds. Voor de verhuizing had ik de exemplaren al in bezit en bloeiden zij regelmatig in diverse kleuren. Ik weet nog dat ik de eerste gekweekte orchidee cadeau kreeg. Eerlijk gezegd was ik daar niet heel erg enthousiast over. Dat kon de gulle gever amper begrijpen, omdat ik me regelmatig erg gepassioneerd uitliet over deze fantastische plantensoort. Dit vraagt om wat uitleg.

Ik kom van een groene familie. Met name wilde planten en bloemen hebben altijd de interesse van mijn moeder gehad. Volgens mijn vader stond zij tijdens het wandelen meer met haar hol in de hoogte om onkruid te plukken dan dat zij flink doorstapte en kilometers maakte. Hoe je het ook tegen probeert te houden, je wordt beïnvloed door het aanstekelijke geklets over kruiden en hun geneeskrachtige eigenschappen. Uiteindelijk ben ik wilde planten en kruiden gaan herkennen en samen met mijn moeder heb ik met één van haar favoriete boeken regelmatig mijn kennis vergroot. Jaren geleden stuitte ik tijdens een verkenningsrondje, in een vergeten onkruidhoekje bij mijn werk, op een plantje dat ik niet thuis kon brengen. Mooi in haar eenvoud en opmerkelijk geraffineerd. Na de uitleg aan mijn moeder, sprak ze voor mij de onvergetelijke woorden “dat is een orchidee”. Van mijn vader was ik gewend dat hij wel eens iets kon zeggen waarbij de klepel en de klok niet meer wisten waar ze hingen of hoe ze luidden. Mijn moeder echter wist precies waar de klepel hing als zij de klok had horen luidden! Dus op mijn uitspraak dat orchideeën tropische planten zijn moest ik terugkomen. Dat heeft mijn leven veranderd. Verbijsterd dat ik nog voor een verrassing in de natuur kwam te staan, zijn de wilde Europese orchideeën onder mijn huid gekropen. Vanaf die dag heb ik een passie voor deze wonderen der natuur ontwikkeld. Zeg maar gerust dat ik een stevige orchideeënkoorts opgelopen heb. Ik zal jullie de details besparen, maar mijn vakanties, wandelingen en boekenverzameling hebben tot op heden vaak in het teken gestaan van de zoektocht naar deze wilde vreemdelingen. Het is namelijk een veeleisend plantje dat niet zomaar overal groeit en bloeit. Er dienen aan een aantal voorwaarden te zijn voldaan voordat het zwakke zaad zich ontwikkeld en tot een nieuwe plant uitgroeit. Dit eigenwijze aspect is voor mij de reden dat ik zo gefascineerd ben door de plant. Er zijn geen garanties. Het feit dat één van de overgebleven planten in de vensterbank nu na lange tijd weer tot knoppen gekomen is, maakt voor mij deze gekweekte orchidee wild en onvoorspelbaar. Het is niet vanzelfsprekend dat ze bloeit. Je moet het verdienen. Dagelijks volg ik de groei van de knoppen. Wat een contrast met Chinese roos welke snel tot bloei komt en maar één dag haar bloem ten toon spreidt. Prachtig hoor, daar niet van, maar de orchidee neemt haar tijd, plaagt me een beetje om me daarna te belonen met wekenlang genot van uitgesproken schoonheid. Als ik dadelijk thuis kom ga ik direct kijken. Ik ben benieuwd of de andere drie ook nog in knop komen!

Wouter Kramer                                                                                                       column 46, 17-09-2015

orchidee1