Tagarchief: Leon

Compensatie

vriendenclubpetra war1

Ik heb de laatste jaren mijn sociale leven wat bijgesteld. Met liefde overigens, maar toch. Het nieuwe gezinsleven houdt me meer thuis dan enkele jaren hiervoor en de energie die er in gaat zitten kan ik maar één keer gebruiken. Zeker op mijn leeftijd. De geest en het lichaam gooien regelmatig een anker uit!

Heel eerlijk gezegd krijg ik door het delen van de columns weer wat in het slop geraakte kontakten terug en daarmee ook de nodige erkenning. Gisteren nog hoorde ik in een praatprogramma op TV dat dit helemaal niet verkeerd is en net zo hoort bij de menselijke behoefte als bijvoorbeeld eten en drinken. Dat stelt me dan wel weer gerust en zo kan ik deze vorm van licht narcisme wel hanteren. Buiten deze externe erkenning kan ik heel goed alleen zijn en soms kan ik mezelf helemaal verliezen in eindeloze solitaire wandelingen of werkzaamheden waarbij ik de discussie met mezelf niet schuw. Bijkomend voordeel daarbij is dat het nooit vervelend wordt of dat ik stil val omdat ik het even niet meer weet. Ik kan trouwens ook alles tegen mezelf zeggen. Dat is anderen echt niet altijd gepermitteerd. Dat hanteer ik niet automatisch. Sterker nog, het is eigenlijk alleen aan mezelf voorbehouden! Ik kan dan echt schelden en mokken en feedback hanteren die er niet om liegt. Wat daaraan soms een beetje gênant is, maar ook gelijk wel erg grappig, dat ik in mijzelf praten niet alleen in mijn hoofd doe maar dat er dus daadwerkelijk een gesprek te volgen is door een toevallig aanwezige passant of toeschouwer. De verbazing op het gelaat van deze deelgenoot van mijn hersenspinsels is goud. Tenminste, als je er zelf om kan lachen en dat kan ik steeds beter. Het werkt in ieder geval altijd wel verhelderend. Ik bespreek met mezelf de zaken waar ik tegenaan loop en kom langzaam, maar zeker, tot oplossingen. Dat deze daarna niet door een ieder gedragen worden brengen me tot nieuwe wandelingen of werkzaamheden en dat maakt de cirkel rond.

Graag ben ik ook gewoon onder de mensen om mijn plaats in het geheel in te nemen. Daarin is nu eigenlijk alleen maar uitbreiding gekomen doordat mijn sociale kring is vergroot. De specifieke interactie is minder geworden maar de hoeveelheid verschillende mensen waar ik mee omga is uitgebreid. Het voelt echter soms als minder. Dit ligt in het feit dat ik me soms schuldig voel over het “in de steek laten” gevoel. Ik geef toe dat dit ook een excuus is om mezelf vrij te pleiten van actie om contact te zoeken. Ik kan gerust stellen dat ik, wanneer dit mij uitkomt, walgelijk lui ben. Als ik er op gewezen word, dat een uurtje per week wat oude banden onderhouden mogelijk is, heb ik feitelijk geen verweer.

De reacties welke ik nu regelmatig krijg op mijn gedeelde columns zijn eigenlijk een compensatie voor mijn gemis. Het is dus ook zo dat ik de stukjes schrijf om wat aandacht te vergaren. Ik schaam me daar zeker niet voor en nodig een ieder uit om vooral te blijven reageren. De balans tussen alleen zijn in mijn eigen gelijk en sociaal zijn en rekenschap nemen van andermans mening en gevoel hoort bij mij. Beide kanten hebben voor- en nadelen en houden me overeind. Het is nu aan mij om dit goed in evenwicht te houden. Pfff wat een tekst. Ik ga even een stukje wandelen.

Wouter Kramer                                                                                                       column 44, 03-09-2015

Jubileum

voetbalclub

Het wordt alweer de tiende keer dat het Memory toernooi wordt georganiseerd bij sportclub Emma. Dit jaarlijks terugkerend evenement heeft altijd met een einde en een begin te maken. Het einde wordt gekenmerkt door het verlies van drie bepalende personen uit een hechte vrienden- en vriendinnengroep, beter bekend als “Les Poppys”. Het begin is gelinkt aan het weer helen der wonden en de start van het nieuwe voetbalseizoen.

“Les Poppys” was een Franse zanggroep bestaande uit allemaal jonge jochies. Toen wij jaren geleden ons weer opgegeven hadden als elftal om, destijds bij Sportclub Reeland, aan de playbackshow mee te doen hadden we niet direct een act voor handen. Terwijl we ons al verzameld hadden in het oude Rammenhok aan de Zuidendijk tussen Crabbehof en Krispijn, en de eerste flesjes bier al van hun kroonkurk werden ontdaan, is notoire laatkomer Tjeerd gebeld waar hij bleef. Onder vermelding van een goede smoes, zei hij dat hij er aan kwam. Men zegt dat toeval niet bestaat, maar enig geluk kan ons toch niet ontzegd worden over het feit dat hij op dat moment nog thuis was. De terloopse vraag aan deze creatieve geest of hij toevallig nog een idee had voor de playbackshow is het begin geworden van onze geuzennaam! “ik heb nog wel wat uit de oude doos” zei hij. We hebben zijn 45 toeren plaatje, die hij meegebracht heeft, die avond grijs gedraaid.

Na het behalen van de eerste plaats en onder het uiten van de kreet; “Eens een Poppy, altijd een Poppy” is de vriendengroep als “les Poppys” verder gegaan en hebben we op menig feest onze act vol overtuiging ten toon gespreid.

In 2006 is er een groot gat geslagen in de hechte groep. Begin van dat jaar waren we het verlies van Poppy Wessel, na een slopende ziekte, nog aan het verwerken. Wessel heeft nota bene zijn eerste schreden in de groep gezet bij een playback act. In mei, tijdens een gezamenlijke sportactiviteit van de Poppys en de Poppettes, is André als een donderslag bij heldere hemel, maar in bijzijn van zijn vrienden, ineens bezweken. En alsof dat niet genoeg was. In juli is Poppet Judith door een noodlottig verkeersongeluk om het leven gekomen. Dan staat de wereld Stil. Alle energie, goede bedoelingen, mooie woorden en veerkracht zijn verdwenen of van geen waarde meer. Het was te groot om als groep te behappen. Er werd met een kanon op de Poppys geschoten en overal lagen de gewonden.

Wat er dan gebeurd staat symbool voor de kracht van de mens! We zijn opgeraapt, bij elkaar gehouden, verzorgt en geheeld door een hele grote sportieve vrienden- en kennissengroep. Het proces kwam van binnenuit door de enorme wilskracht en liefde van Martin en Leon en is overgenomen en gedragen door de rest. Voor de tiende keer gaan we de vriendschap vieren en de essentie van het mens zijn beleven. Ik kijk er alweer naar uit en weet nu al dat, na de sportieve oprispinkjes en enkele biertjes, “Les Poppys” elkaar op de dansvloer langzaam maar zeker gaan opzoeken om het lijflied in te zetten. Non, non, rien n’a changé. Tout, tout a continué. Non, non, rien n’a changé. Tout, tout a continué. Héhé! Héhé!

Wouter Kramer                                                                                                       column 43, 06-08-2015