Het land van zon, wijn en honing! Waar gastronomie een levenswijze is en Obelix niet kan begrijpen dat je ziek kan worden van veel, vet en lekker eten. Daar zat ik dan, midden in dit land, in de kou aan de lege oude eettafel.
Enkele uren daarvoor ben ik door de romantische lichtstad van Europa gesjeesd. Niemand had me tegen kunnen houden, wanneer ik de geleende bus geparkeerd had in de buurt van de Sacré-Cœur. Om me vervolgens, in één van de gezellige kroegjes rond het plein van Montmartre, tot in de kleine uurtjes te laven aan de Pastis en Eau de Vie. Wellicht had ik er gewoon een paar dagen kunnen blijven! Goed Michelin bistrootje uitzoeken op de Champs-Élysées en liefdevol de smaakpapillen laten beroeren. Haut-Médoc van een goed jaar erbij en uiteraard mijn geliefde Sancerre, van schandalige prijsklasse, in mijn grote kristallen wijnglas langzaam rond laten gaan. Des avonds, na een gezellig verpozen aan de chique bar van het authentieke, maar uiterst luxueuze Grand Hotel, nog even een VSOP-cognacje, terwijl ik me in het heerlijke warmte water van de jacuzzi laat glijden, om het oude lichaam op de aangename temperatuur te houden, die hier standaard in de suite heerst. Na een verzadigd verpozen in de metropool, toch maar even naar de Morvan voor een snelle check of het huisje er nog onbeschadigd bij staat. Vervolgens intrek genomen in het opgeknapte kuuroord van de plaatselijke Thermen in Saint-Honoré-les-Bains. Waar ik, na een dag van ontspanning en massage, de nette kleding aantrek om in het plaatselijke casino de gebraden haan uit te hangen. Terwijl ik de muntjes kwistig door de vinger laat glijden, kijk ik de mooie frêle gastvrouw in de strakke rode jurk, nog even goedkeurend na. Ook verheug ik me al op het besproken diner, waarschijnlijk Quiche Lorraine, Coq au vin, Crème brûlée en een stevige kaasplank na. Het geheel afblussen met een goed bakkie espresso vergezeld van een paar originele macarons. Dan de avond eindigen met een stevig potje blufpoker en Dom Perignon, waarbij winst of verlies van ondergeschikt belang is.
Had zomaar gekund, had het mezelf ook wel gegund! Nu ik de paar schamele boodschapjes uitpak, die ik onderweg nog even heb ingeslagen. Het wordt eerder spartaans en zeker geen gastronomische verwennerij deze week. Tijdens de vluchtige rustmomenten waarbij ik mijn, toch al kleine, voorraad gestaag zag slinken en ik het inmiddels stugge brood nog maar eens met harde boter en bramenjam weg knaag, kwamen de bovengenoemde droombeelden nog weleens voorbij. Zeker wanneer ik, na een dag buffelen en een stevige borrel, door de buurman gestookt van onze eigen peren, dacht in een delirium te zijn beland, toen ik zwetend wakker werd in het donkere slaapkamertje en gedesoriënteerd de lange rijkelijk gedekte tafels met delicatessen probeerde te ontwaren.
Uiteindelijk is het de week geworden waarop ik gehoopt had. De klussen, die ik wilde afmaken, zijn geklaard. Hard gewerkt en het oude lijf heeft me niet in de steek gelaten. De ongemakken van een oud huisje in de Bourgogne, met de beperkte middelen die ik tot mijn beschikking had, waren precies voldoende om lichaam en geest volledig in balans te krijgen. Fluitend knal ik op de terugweg weer door Parijs en er is geen moment dat ik overweeg te stoppen. Ik ben een postduif op weg naar huis!
Wouter Kramer Column 96, 24 november 2016