Afgelopen week was ik jarig. Niets vreemds zou je denken, iedereen verjaart nu eenmaal. Toch was het voor mij weer een andere verjaardag, dan voor de doorsnee medemens. Voor de 14e keer in mijn leven was het mogelijk om op mijn geboortedatum ook mijn verjaardag te vieren. Ik ben namelijk op 29 februari geboren.

Het feit, dat ik een schrikkelkind ben, maakt me speciaal. Dat vind ik zeker niet vervelend en ik begrijp de ouders niet, die er alles aan doen om een geboorte op deze dag te vermijden. Het verhaal dat mijn eigen vader nota bene tegen de vroedvrouw destijds zei: “Zet de datum maar op 1 maart, het is nog maar een uurtje.” En waarschijnlijk tegen mijn moeder heeft gezegd: “Even vast houden nog meissie, niet persen!” Heeft me dan ook altijd verbaasd. Vreemde vogels en aparte types genoeg in de familie en om nu te stellen dat mijn vader een doorsnee man was, gaat ook niet op. Wellicht wilde hij me de extra aandacht en uitzondering besparen. Uiteindelijk is er gewoon “29 februari” op mijn geboorteakte komen te staan en terecht, want dat hoort bij mij. Het heeft me inderdaad wat extra aandacht opgeleverd. Vanaf het moment, dat ik me ging beseffen dat ik toch wel een uitzonderlijke geboortedag had, ben ik er wat mee gaan doen. Toen ik 3 werd was mijn jongste zus inmiddels ouder dan ik. En op mijn 4e was ik zelfs groot voor mijn leeftijd. Nu ik 14 ben gaat dat al niet meer op. Verder heb ik op mijn 6e verjaardag, met lotgenoten, een reis aangeboden gekregen naar Zweden. Met een heel nest schrikkelaars, hebben we onze verjaardag op de boot van Kiel naar Göteborg gevierd. Mooi was ook, dat mijn dochter en ik in het zelfde jaar 10 werden. Dat hebben we groots gevierd in een zaaltje. Talloze cadeaus, die ik toen gekregen heb voor mijn 10e verjaardag, konden zo doorgeschoven worden naar mijn zoon. Leuk ook het Poëziealbum dat ik toen gekregen heb, de versjes die daar instonden mocht mijn zoon echter niet lezen, rode oortjes kreeg ik er van.

Nu heb ik dus een periode van 4 jaar 13 afgesloten. Deze periode is begonnen op de top van de Kilimanjaro. Destijds hadden drie vrienden en ik het plan opgevat om op 29 februari deze mijlpaal te bereiken. Ondanks hoogteziekte heb ik daar mijn verjaardag goed gevierd. Onze Tanzaniaanse begeleiders hadden zelfs nog een taart voor me geregeld en volledig in Afrikaanse stijl verjaardagsliederen gezongen. Zo zie je maar, het levert altijd iets speciaals op. Het mooiste cadeau was echter dat op die dag, op grote afstand van elkaar, mijn huidige vrouw en ik besloten om te gaan trouwen. Daarna hebben we als nieuw samengesteld gezin in de afgelopen 4 jaar veel meegemaakt en gedaan. Ik kan gerust stellen, dat voor mij 13 geen ongeluksgetal is en dat ik deze leeftijd maximaal benut en uitgemolken heb. Maar het is goed zo, tijd voor de volgende 4. Volgens mijn collega die, op het werk, met een speech deze 14e periode ingeluid heeft, gaat het me weer veel brengen. Hij voorspelt kleinkinderen, het uitvliegen van de nog thuiswonende kinderen, wereldreizen met mijn vrouw en het uitbrengen van een boek. Wel deze visionair heeft voortschrijdend inzicht. Met trots kan ik melden, dat mijn neef en zijn vrouw al een boekje hebben laten bundelen en mijn vrouw een website heeft gebouwd over mijn proza. Mooie cadeaus om 14 mee te beginnen.

www.wouter-kramer.nl                                                                                          Column,  03-03-2016