Tagarchief: jubileum

HET IS MAAR EEN SPELLETJE

10 jarig jubileum poppys

Men zegt de je milder wordt naarmate de leeftijd vordert. Zeker wanneer je reeds kleinkinderen hebt rondlopen en je hier en daar al de nestor van een gezelschap genoemd wordt. Ik heb een scheurkalender bij ons in het kleinste kamertje hangen met allerlei spreuken en wijze teksten die dit onderstrepen. Trots ben ik wanneer men mij in mijn omgeving roemt om mijn geduld en relativerend vermogen. Afgelopen weekend werd ik nog omringd door een select gezelschap wijze-oude-mannen.

We zijn naar het diepe zuiden van ons land afgezakt om het tien jarig jubileum te vieren van ons trainingsweekend. Vanwege het jubileum zijn we deze keer al op vrijdagmiddag vertrokken, zodat we extra veel energie in de training konden steken om helemaal fit aan het Nieuwe jaar te beginnen. De lijst met benodigdheden, die ik voor dit sportieve samenzijn toegezonden kreeg, bevatte veel sportartikelen. Ik kan nu achteraf gerust stellen, dat mijn sporttas praktisch onaangeroerd weer opgeborgen kon worden. De vraag is nu: hoe kan dit? We zijn als uitgelaten krasse knarren begonnen aan dit sportieve weekend. De accommodatie in Schin op Geul was niet onze meest comfortabele van het afgelopen decennia, maar dat mocht de pret niet drukken. Onder het genot van een pilsje en wat bedenkelijke borrelvarianten zijn we langzaam maar zeker weer, ouderwets ouwehoerend en dollend, aan wat spelletjes begonnen. Tot in de kleine uurtjes heb ik zitten klaverjassen. Lichtelijk beneveld is vervolgens de één na de ander zijn nest in gekropen. Voordeel van deze toestand is dat gesnurk en dergelijke volledig langs je heen gaat. Totdat je moet pissen, de opluchting van het legen der blaas weegt haast niet op tegen het terugkeren naar de meurende slaapzaal. De volgende morgen gaat het sportieve programma van start. Enigszins brak en bedaard horen we onze spelleider vertellen, dat we ons gaan begeven naar de Brunssummerheide. Daar is een parcours uitgestippeld met wat voetbalelementjes erin. Dat is overigens wat ons bindt: voetbal. Ronduit stuitend is daarom te zien, hoe slecht we deze ochtend een leren knikker kunnen hooghouden, dribbelen en latje schieten. Ons beschadigd zelfvertrouwen wordt nog eens extra de grond ingeboord door hoongelach vanuit de vriendengroep. Dan maar wandelen om geest en lichaam te reinigen. “Volg de blauwe bordjes” wordt ons opgedragen. 4,5 kilometer door één van Limburgs mooiste natuurgebieden. Oké, de paden op, de lanen in. Keuvelend volgen we opgewekt de blauwe route. Drie uur later is de stemming behoorlijk omgeslagen wanneer blijkt dat we een 15 km lang ruiterpad gevolgd hebben.

Gedisciplineerd als wij zijn, hebben we de gifbeker volledig leeggedronken en zijn we terug bij af. Wederom helemaal gesloopt. Het heeft zijn weerslag op de rest van het weekend. We zijn tam, niet vervelend of ongezellig maar de uitspattingen van afgelopen jaren blijven uit. Totdat we zaterdagavond, na een fantastisch diner, nog even een spelletje doen in het thuishonk. Twee teams worden er gevormd om, onder tijdsdruk, woorden te raden. De gemoederen lopen hoog op. De spirit is er gelukkig nog! Onze meest wijze en milde kameraad krijgt, bij wat tegengas, een enorme frons op zijn voorhoofd. “Ik wil een let spelen als ik geen gelijk krijg” briest hij. Bij nul op het rekest gooit hij vloekend de handboek in de ring. Bij een ander zwellen inmiddels de aderen langs zijn slaap al op. Lachend bedenk ik me dat we nog jong van geest zijn. “Het is maar een spelletje ” bestaat niet!

Wouter Kramer                                                                                                       column 64, 14-01-2016

Jubileum

voetbalclub

Het wordt alweer de tiende keer dat het Memory toernooi wordt georganiseerd bij sportclub Emma. Dit jaarlijks terugkerend evenement heeft altijd met een einde en een begin te maken. Het einde wordt gekenmerkt door het verlies van drie bepalende personen uit een hechte vrienden- en vriendinnengroep, beter bekend als “Les Poppys”. Het begin is gelinkt aan het weer helen der wonden en de start van het nieuwe voetbalseizoen.

“Les Poppys” was een Franse zanggroep bestaande uit allemaal jonge jochies. Toen wij jaren geleden ons weer opgegeven hadden als elftal om, destijds bij Sportclub Reeland, aan de playbackshow mee te doen hadden we niet direct een act voor handen. Terwijl we ons al verzameld hadden in het oude Rammenhok aan de Zuidendijk tussen Crabbehof en Krispijn, en de eerste flesjes bier al van hun kroonkurk werden ontdaan, is notoire laatkomer Tjeerd gebeld waar hij bleef. Onder vermelding van een goede smoes, zei hij dat hij er aan kwam. Men zegt dat toeval niet bestaat, maar enig geluk kan ons toch niet ontzegd worden over het feit dat hij op dat moment nog thuis was. De terloopse vraag aan deze creatieve geest of hij toevallig nog een idee had voor de playbackshow is het begin geworden van onze geuzennaam! “ik heb nog wel wat uit de oude doos” zei hij. We hebben zijn 45 toeren plaatje, die hij meegebracht heeft, die avond grijs gedraaid.

Na het behalen van de eerste plaats en onder het uiten van de kreet; “Eens een Poppy, altijd een Poppy” is de vriendengroep als “les Poppys” verder gegaan en hebben we op menig feest onze act vol overtuiging ten toon gespreid.

In 2006 is er een groot gat geslagen in de hechte groep. Begin van dat jaar waren we het verlies van Poppy Wessel, na een slopende ziekte, nog aan het verwerken. Wessel heeft nota bene zijn eerste schreden in de groep gezet bij een playback act. In mei, tijdens een gezamenlijke sportactiviteit van de Poppys en de Poppettes, is André als een donderslag bij heldere hemel, maar in bijzijn van zijn vrienden, ineens bezweken. En alsof dat niet genoeg was. In juli is Poppet Judith door een noodlottig verkeersongeluk om het leven gekomen. Dan staat de wereld Stil. Alle energie, goede bedoelingen, mooie woorden en veerkracht zijn verdwenen of van geen waarde meer. Het was te groot om als groep te behappen. Er werd met een kanon op de Poppys geschoten en overal lagen de gewonden.

Wat er dan gebeurd staat symbool voor de kracht van de mens! We zijn opgeraapt, bij elkaar gehouden, verzorgt en geheeld door een hele grote sportieve vrienden- en kennissengroep. Het proces kwam van binnenuit door de enorme wilskracht en liefde van Martin en Leon en is overgenomen en gedragen door de rest. Voor de tiende keer gaan we de vriendschap vieren en de essentie van het mens zijn beleven. Ik kijk er alweer naar uit en weet nu al dat, na de sportieve oprispinkjes en enkele biertjes, “Les Poppys” elkaar op de dansvloer langzaam maar zeker gaan opzoeken om het lijflied in te zetten. Non, non, rien n’a changé. Tout, tout a continué. Non, non, rien n’a changé. Tout, tout a continué. Héhé! Héhé!

Wouter Kramer                                                                                                       column 43, 06-08-2015