Tagarchief: januari 2016

HET IS MAAR EEN SPELLETJE

Men zegt de je milder wordt naarmate de leeftijd vordert. Zeker wanneer je reeds kleinkinderen hebt rondlopen en je hier en daar al de nestor van een gezelschap genoemd wordt. Ik heb een scheurkalender bij ons in het kleinste kamertje hangen met allerlei spreuken en wijze teksten die dit onderstrepen. Trots ben ik wanneer men mij in mijn omgeving roemt om mijn geduld en relativerend vermogen. Afgelopen weekend werd ik nog omringd door een select gezelschap wijze-oude-mannen.

We zijn naar het diepe zuiden van ons land afgezakt om het tien jarig jubileum te vieren van ons trainingsweekend. Vanwege het jubileum zijn we deze keer al op vrijdagmiddag vertrokken, zodat we extra veel energie in de training konden steken om helemaal fit aan het Nieuwe jaar te beginnen. De lijst met benodigdheden, die ik voor dit sportieve samenzijn toegezonden kreeg, bevatte veel sportartikelen. Ik kan nu achteraf gerust stellen, dat mijn sporttas praktisch onaangeroerd weer opgeborgen kon worden. De vraag is nu: hoe kan dit? We zijn als uitgelaten krasse knarren begonnen aan dit sportieve weekend. De accommodatie in Schin op Geul was niet onze meest comfortabele van het afgelopen decennia, maar dat mocht de pret niet drukken. Onder het genot van een pilsje en wat bedenkelijke borrelvarianten zijn we langzaam maar zeker weer, ouderwets ouwehoerend en dollend, aan wat spelletjes begonnen. Tot in de kleine uurtjes heb ik zitten klaverjassen. Lichtelijk beneveld is vervolgens de één na de ander zijn nest in gekropen. Voordeel van deze toestand is dat gesnurk en dergelijke volledig langs je heen gaat. Totdat je moet pissen, de opluchting van het legen der blaas weegt haast niet op tegen het terugkeren naar de meurende slaapzaal. De volgende morgen gaat het sportieve programma van start. Enigszins brak en bedaard horen we onze spelleider vertellen, dat we ons gaan begeven naar de Brunssummerheide. Daar is een parcours uitgestippeld met wat voetbalelementjes erin. Dat is overigens wat ons bindt: voetbal. Ronduit stuitend is daarom te zien, hoe slecht we deze ochtend een leren knikker kunnen hooghouden, dribbelen en latje schieten. Ons beschadigd zelfvertrouwen wordt nog eens extra de grond ingeboord door hoongelach vanuit de vriendengroep. Dan maar wandelen om geest en lichaam te reinigen. “Volg de blauwe bordjes” wordt ons opgedragen. 4,5 kilometer door één van Limburgs mooiste natuurgebieden. Oké, de paden op, de lanen in. Keuvelend volgen we opgewekt de blauwe route. Drie uur later is de stemming behoorlijk omgeslagen wanneer blijkt dat we een 15 km lang ruiterpad gevolgd hebben.

Gedisciplineerd als wij zijn, hebben we de gifbeker volledig leeggedronken en zijn we terug bij af. Wederom helemaal gesloopt. Het heeft zijn weerslag op de rest van het weekend. We zijn tam, niet vervelend of ongezellig maar de uitspattingen van afgelopen jaren blijven uit. Totdat we zaterdagavond, na een fantastisch diner, nog even een spelletje doen in het thuishonk. Twee teams worden er gevormd om, onder tijdsdruk, woorden te raden. De gemoederen lopen hoog op. De spirit is er gelukkig nog! Onze meest wijze en milde kameraad krijgt, bij wat tegengas, een enorme frons op zijn voorhoofd. “Ik wil een let spelen als ik geen gelijk krijg” briest hij. Bij nul op het rekest gooit hij vloekend de handboek in de ring. Bij een ander zwellen inmiddels de aderen langs zijn slaap al op. Lachend bedenk ik me dat we nog jong van geest zijn. “Het is maar een spelletje ” bestaat niet!

Wouter Kramer column 64, 14-01-2016

HET JAAR VAN…………….

1 reactie

De geit. Ja, dat is het op dit moment nog. De Chinese kalender loopt net wat anders dan de onze. We gaan binnenkort over op het jaar van de aap. Om de zoveel tijd en meestal rond de jaarwisseling word ik geconfronteerd met dierenriemen. Dat heeft natuurlijk alles te maken met verwachtingen, hoop en (bij)geloof.

Ik ga hier nu niet zeggen, dat ik de nuchtere Hollands man ben die niet gevoelig is voor deze niet exacte wetenschap. Er is meer tussen hemel en aarde en dat is af en toe nog erg grappig ook. Door twee vrouwen ben ik weer eens helemaal bijgepraat. Ten eerste door mijn lieftallige jonge collega, die een hoopvol jaar tegemoet gaat en alvast een voorschot wil nemen op haar geluk door de waarzeggingen over haar horoscoop te peilen. Wanneer ik haar vraag of ze al gekeken heeft of het “haar” jaar wordt, kijkt ze me een beetje geitachtig aan. Niet zo vreemd in het jaar van dit kuddedier. Tot dusver had ze zich beperkt tot haar Westerse sterrenbeeld en deze Leeuwin gaat een druk en boeiend jaar tegemoet volgens de zodiakkenners. Leuker wordt het, wanneer ze na enig Googlen ontdenkt dat ze een aap is en het, volgens de Chinese kalender over een paar weekjes, haar jaar wordt. Het feit dat ze nu niet alleen meer een leeuw, maar dus ook een aap is, vergroot haar wereldbeeld enorm. Zoals dat gaat omarmt mijn collegaatje de herkenbare raakvlakken van haar karakter met de kenmerken van haar dieren. De meest gunstige voorspellingen worden er uitgelicht en onderstreept. Het wordt een mooi jaar! Als ze terloops nog even kijkt welke combinatie haar liefdesleven gunstig kan beïnvloeden komt ze uit bij een relatie met een rat. Niet geheel toevallig wist ik dit natuurlijk al en ik kijk haar op mijn meest zelfverzekerde manier aan. “Jij bent een rat zeker” stelt ze. “Heel zeker!” is mijn lachende antwoord. Nu is de beer los. Op kantoor worden alle sterrenbeelden grondig uitgeplozen en alle combinaties worden vergeleken. Hilariteit alom. Later die week zit ik met een vriendin de perikelen van de huidige mondiale ontwikkelingen te overpeinzen. Gelukkig zijn we geen zwartkijkers en houden we het luchtig. Dat is ook wel zo prettig, want we zijn te gast bij onze dochter in die leuke lunchroom No 38, op het Statenplein in Dordt, waar het gezellig druk is. Zij stelt dat, op macro niveau, het jaar van de geit bewaarheid is geworden. Het typische kuddedier is op drift geraakt en als er één schaap over de Bosporus is, volgen er meer. Zo had ik het nog niet bekeken maar het is natuurlijk wel waar. Zij houdt haar hart vast voor het aankomende jaar van de aap. Volgens haar een groepsdier, welke zich gaat indekken voor behoud van bezit en territorium. De tekenen aan de wand zijn er al en ondanks alle goede bedoelingen en naoorlogs Europees gedachtegoed moeten we wellicht accepteren dat we deze krachten over ons heen moeten laten komen. De zieners, sjamanen en profeten zullen toch niet alles uit hun duim gezogen hebben. We gaan het beleven. Over een weekje of zo zijn de sterrenbeelden weer naar de achtergrond verdwenen en gaan we over tot de orde van de dag. Om nu toch nog even de voorzienigheid vast te houden heb ik, op de vraag van mijn vriendin wat er na het jaar van de aap ons te wachten staat, op de Chinese astrologiesite gekeken en 2017 wordt het jaar van de haan. Fier en trots zal deze bonte verschijning zijn veerkracht en schoonheid gaan tonen. Dat is een mooi perspectief.

Wouter Kramer column 63, 21-01-2016

INSPIRATIE

Geef een reactie

Wekelijks een stukje schrijven. Hoe werkt het voor mij? Eigenlijk is het schriftelijk communiceren en schrijven iets dat me de afgelopen tijd goed afging. Gek gezegd vind ik het bijvoorbeeld makkelijker dan lezen. Ik denk dat het te maken heeft met mijn onrust. Ik ben snel afgeleid en kan de concentratie niet lang vasthouden. Op dit moment ben ik dan ook weer even klaar met dit stukje en sluit deze alinea af. Alleen nog even opslaan. De kop is er af en ik ga even wat anders doen.

Zo. Terug achter mijn toetsenbord. Maar ik weet eigenlijk niet wat ik moet opschrijven. Ik heb het momenteel erg druk. Op het werk is het volle vaart vooruit en privé gebeurt er ook genoeg. Op zich ligt me dat wel, alleen moet ik wel in de gaten houden dat ik niet te veel hooi op mijn vork neem. Dan stijgt de druk en word ik een soort snelkookpan waarvan het overdrukventiel verstopt zit. Mijn vrouw merkt dit meestal als eerste en een gesprongen adertje in mijn oog, of wat rusteloze nachten, zijn voor haar een teken aan de wand. Ergens vermoedt zij dat ik, net als een vrouw, een periodieke hormonenwisseling heb. Alleen dan met een cyclus van, pak hem beet, een kwartaal. Klinkklare onzin uiteraard en vrouwenpraat. Gewoon een beetje stress af en toe, dat is alles. Schrijven werkt voor mij, in dezen, therapeutisch. Dit heb ik voor het eerst ontdekt door verdriet en ellende van me af te schrijven in heel moeilijke omstandigheden. Voordat ik deze milde ontladingsvariant ontdekt had, was er een tijd waarbij ik dat soort frustraties van me afschreeuwde. Dat bleef niet geheel onopgemerkt en ondanks dat het mij opluchtte, was de omgeving daar niet altijd even blij mee.

Nu ben ik deze week dus door de omstandigheden een beetje opgedroogd. Te druk, geen tijd, geen fut. Oftewel, geen inspiratie! Altijd heb ik gedurende de week wel een moment dat ik een column voel opkomen, maar nu is er geen zaadje gepland. Mijn notitieboekje is leeg gebleven en ondanks dat er wel iets door mijn hoofd spookte, is het niet blijven hangen. Hoe dien ik nu toch iets op papier te krijgen waardoor ik mijn wekelijkse stukje proza kan overleggen? Goed beschouwd heb ik totaal geen verplichting. Ik ben aan niemand hiertoe iets verschuldigd. Toch is het vrijwillige karakter van mijn, uit de hand gelopen, hobby er eigenlijk een beetje af, nu ik het binnen een serieus ontstane groep lezers verspreid. Daar moet ik niet moeilijk over doen, want het vervult mijn behoefte tot erkenning. Ik heb het eerder gemeld: “ik heb een streelbaar ego”. Waar de drijfveer ook vandaan komt, ik heb vanuit mijn karakter wel een stok achter de deur nodig om consequent te zijn. Dat is de onrust, troost ik mijn geweten. Misschien ben ik wel gewoon lui? Die beoordeling laat ik liever aan een ander, maar vertel het me vooral niet. Ik zou nu gewoon even een week kunnen overslaan, dat heb ik wel meer gedaan als ik op vakantie was. Geen probleem, niemand die hier iets van gaat zeggen. Het gevaar echter zit in het feit, dat dan het gemak er insluipt en de stok achter de deur weggehaald is. Ik ken mezelf! Een excuus is snel gevonden. Daarbij kan ik het ook nog eens goed verkopen, ook aan mezelf. Indien ik nu mijn schouders er even onderzet en me druk maak, vind ik heus wel voldoende energie en aanknopingspunten voor een goed verhaal. Toch laat ik het even zo, het is goed. Bekijk het allemaal maar! Volgende keer beter. Tijd voor de Writer’s Tears whisky.

Wouter Kramer Column 62, 28-01-2016