Het is voor mij niet helemaal te bevatten, maar mijn kleine meid is vandaag plotsklaps 25 jaar geworden. 25! Ik moet het gewoon even laten bezinken. Gisteren had ze nog een lief raar staartje boven op haar kleine koppie, en zat ze als een aapje aan me vastgeklemd met die kleine stevige knuistjes van haar. Op mijn rug of mijn nek en dan weer klem aan mijn been. Wat je hier over ziet in natuurdocumentaires was op ons volledig van toepassing. Ik moet eerlijk bekennen dat ik het heerlijk vond. Het is een onbeschrijfelijk gevoel als iemand zo’n onvoorwaardelijk vertrouwen in je hebt en altijd blij is om bij je in de buurt te zijn.
Nu is ze een jonge dame met een fijne vent en een gekke kat. Ze wonen op zichzelf in de binnenstad van Dordrecht en leven het leven van een jong stel zoals het hoort. Hard werken, lol maken, levenservaring opdoen en gaandeweg volwassen worden. Ze maakt inmiddels haar eigen keuzes en dat betekent dat we aan het loskoppelen zijn. Dat voelt voor mij als een soort doorknippen van de navelstreng. Klinkt gek vanuit het perspectief van een man, maar ik probeer het zo sterk als mogelijk te benadrukken. Mijn dochter en ik zijn ontelbaar veel handen op één buik. Direct na haar geboorte keek ze, met haar zwarte kraaloogjes, zo bij mijn ziel naar binnen en werden we één. Een lekker klef stel zoals dat heet en daar kwam verder niemand meer tussen. Een blik van verstandhouding was altijd genoeg om elkaar te begrijpen. Samen schaapachtig lachen om de grappen die alleen wij leuk vonden. Met z’n tweeën voetbal kijken en onbedaarlijk vloeken als het niet ging zoals wij dachten dat het moest. Hoe moeilijk kan het zijn zeg! Nee, dochterlief was niet het klassieke voetbalvrouwtje dat op de tribune haar nageltjes zat te lakken. Menig dametje, welke dacht even lekker naast haar bij te keuvelen, droop lichtelijk overstuur af in de rust om niet meer terug te keren na een driftige uitbarsting van deze kleine fanatieke hooligan in nette kleertjes.
Ik zit zelf inmiddels al in mijn derde kwart en probeer terug te halen waar ik destijds stond toen ik 25 jaar oud was. Het leven begon toen, bij mij, voor het eerst zijn serieus zware kanten te tonen. Ik heb destijds ervaren dat, ondanks je zelfverzekerdheid, er toch zaken zijn die boven je macht uitgroeien en je zelfvertrouwen tot onder het nulpunt kunnen terugbrengen. Door het aanvaarden van al je menselijke aspecten en zo hulp durven te ontvangen welke je alleen maar hoeft te vragen, ben ik sterker dan daarvoor mijn tweede kwart ingegaan. Mijn kleine stoempertje staat daar nu ook. Jarenlang heeft ze, heel taakbewust, scherven om ons heen opgeraapt en zich daarbij weleens lelijk in de vingers gesneden. Nu kan ze beginnen met loslaten en zet ze daar moedig haar eerste stappen in. Enorm trots ben ik op die meid en voorzichtig ziet ze ook mij voor wie ik ben. Al moet ik er vreselijk aan wennen wanneer ze me een eikel vindt. Dat duurt gelukkig nooit heel erg lang en krijg ik een paar stompen tegen mijn schouder om vervolgens een arm om me heen te krijgen en een dikke kus. Laatst zijn we samen een weekendje weg geweest en dan geldt voor ons weer ouderwets dat één en één drie is. Ik ben gezegend. Buiten het feit dat mijn dochter toevallig de mooiste jonge dame van Dordrecht en omstreken is, ben ik zo enorm blij dat ze in mijn leven gekomen is.
Wouter Kramer column 41, 24-07-2015