Van de week heb ik in het nieuwe “oude” huis van dochter en schoonzoon geklust. Heel vertrouwd op de Zuidendijk, weer met allerhande gereedschap aan de slag. Ik ben een ouderwetse klusser, die nog hamers en tangen gebruikt, welke ik als beginnend verbouwer aangeschaft heb of ooit van mijn familie geërfd heb. Waarom iets wegdoen dat nog goed is? Niet alles waar een snoer en stekker aanzit, of op een grote accu werkt, is per definitie beter.
Wel hecht ik waarde aan goed en scherp timmermansgereedschap, dus zagen en beitels moeten nieuw of zorgvuldig bijgehouden zijn. Dat heeft weer zijn mooie vruchten afgeworpen. Tevens heb ik schoonzoon geïntroduceerd in de schone kunst der houtbewerking. We hebben een ontbrekend deel van de parketvloer in de woonkamer aangeheeld. Dit was nodig, nadat daar de haard is verwijderd. Dat je dan iets meer dan een vierkante meter eiken vloer mist, bleek bij de nieuwe bewoners toch nog enigszins een verrassing. Even wat nieuwe planken erin en klaar, was helaas niet van toepassing. Ten eerste waren er bij de oude bewoners geen planken meer bewaard en ten tweede was met geen mogelijkheid de leverancier meer te traceren. Dit blijkt overigens een slimme verkooptruc om je uiteindelijk een hele nieuwe vloer aan te smeren.
Via via zijn dochter en ik bij de eigenaar van Alpon vloeren op de Blekersdijk in Dordt uitgekomen. De beste man is in de goede zin des woord een houten klaas. Een echte liefhebber van dit natuurlijke materiaal. Van buiten kun je niet om de zaak heen en van binnen ademt alles de geur van het lichte berken- tot het donkere ebbenhout uit. Bij onze vraag of hij ons wellicht kan helpen aan parketplanken met een eiken toplaag, van een bewuste afmeting, lichten zijn ogen op en merk je aan alles dat deze man ons wel kan zoenen, vanwege het feit dat wij niet vragen naar het akelige kunststof laminaat. “Nou dat zal nog niet meevallen”, zei hij verderop in zijn magazijn “Rijden jullie maar even achter mij aan, dan gaan we daar even lekker snuffelen.” Bij het betreden van de loods, komt de man in zijn walhalla terecht, alles hierbinnen is van hout of heeft met hout te maken. Van de grond tot het plafond liggen er restanten van vloeren opgestapeld. Wij zien door de bomen het bos niet meer, maar deze kenner weet feilloos waar hij moet zoeken, naar de juiste planken die wij nodig hebben. Schuivend, snuffelend en opzij leggend komt hij steeds dichter bij het doel. Trots staan we even later met vier prachtige planken van praktisch dezelfde afmeting en kleur in onze handen. Het symbolische bedrag, dat we moesten afrekenen, zegt genoeg over het genot dat we deze man hebben gegund. Op de vraag, welke lak er het best op de vloer kan, zegt de connaisseur gedecideerd: “Olie! Hout gaat in de olie”, en op de valreep krijgt ze nog een blikje in haar handen gedrukt.
Een week heb ik nagedacht over hoe we met planken, die net afwijken van de originele maat, een vloer zo mooi en natuurlijk mogelijk kunnen aanhelen. Uiteindelijk zijn de planken aan alle kanten op maat gezaagd, met metalen strips verbonden, gelijmd en volledig gelijk met de vloer ingepast. Het hele proces van bedenken, passen, meten en maken heeft een onzichtbaar resultaat opgeleverd, zeker nu er een bank overheen staat. Trots kijken schoonzoon en ik nog één keer naar niets.
Wouter Kramer Column 101, 21-01-2017
