Ik sta aan de vooravond van een week op mezelf zijn. Morgen vertrek ik naar Frankrijk om een klus te klaren, in ons huis aldaar. Het gevoel is dubbel, aan de ene kant heb ik veel zin om even door te knallen en de slaapkamer op zolder af te maken en aan de andere kant is alleen ook maar alleen.

Jaren geleden ben ik deze uitdaging al eens aangegaan en ik moet zeggen dat het een bijzondere ervaring was. Als weduwnaar, zonder mijn twee jongvolwassen kinderen, heb ik destijds voor het eerst de confrontatie met mezelf gezocht. Rondom het huis, met gekeuvel en hardop in mezelf gezwets, kwam ik een heel eind en bemerkte ik dat ik welleswaar alleen was, maar niet eenzaam. Deze veilige vertrouwde omgeving waren de eerste dagen zelf een verademing om te onthaasten, te reflecteren en het eigen gelijk te koesteren. Daarna ga je toch wat interactie missen en kom je tot de conclusie dat je geen kluizenaar bent. Met een biertje voor mijn neus, op een terrasje in het dorp, half de conversatie begrijpend welke naast me gevoerd werd, bemerk je dat alleen zijn, juist in gezelschap over kan gaan in eenzaamheid. Snel terug naar de veilige omgeving en beseffen dat het langzaam maar zeker tijd wordt om je open te stellen voor de liefde en het delen van geluk.

De liefde heb ik inmiddels gevonden en dat maakt het uitgangspunt nu dan ook heel anders. Ik weet wat ik gedeeld heb vorige maand in de Morvan met mijn vrouw en het is de vraag of ik dit niet enorm ga missen deze keer. Het accent ligt nu dan ook heel anders en alles valt of staat bij een goede dagplanning. Eerst dienen de levensbehoeften veilig gesteld te worden. Wanneer ik aankom is het huis steenkoud. Dus de kachel dient opgestookt en bijgehouden te worden. Dan het op orde maken van de huisraad en de slaapplaats. Boodschappen niet vergeten en absolute must have’s als koffie, peperkoek en cup-a-soup zeker stellen. Pakkie peuken mee om de rustmomenten in te bouwen want ik ken mezelf, als ik eenmaal bezig ben dan stop ik lastig. Dan het klusplan. Het is de bedoeling dat de zolderkamer afgemaakt wordt, maar ook de huiskamer is nog niet helemaal naar mijn zin. In mijn brein is dan ook al overwogen om dit beide te doen. Wat zal ik doen? Eerst beneden afmaken. Of boven opzetten van stucwerk, bammetje smeren, dan beneden voorstrijken, blok hout op het vuur, boven gladstrijken en vervolgens beneden witten, pilsje drinken, boven opruimen en schoonmaken, eten maken, blok hout op het vuur. De raderen draaien! Al met al wordt het een intensieve week. Wat ik hierin zeker ga missen is de waardering van mijn vorderingen en resultaten. Dat wordt dus een eigen schouderklop en hardop tegen mezelf zeggen, hoe mooi het allemaal wordt. Kan ik wel, steeds weer even de bevestiging, als ik naar mijn werk kijk!

Verder soulfood niet vergeten. De nieuwe muziek van Kings of Leon en Paul Simon gaan mee en verder ga ik lekker hard, mijn eigen Cd’s tot vervelens toe, door het huis laten galmen. ’s Avonds wat goede lectuur voor bij de haard en het oude lijf tot rust laten komen om de volgende dag weer opgeladen aan de slag te gaan. Ik heb er zin in en kijk ernaar uit. Het avontuur, zoals ik me dat zelf voorstel, is misschien nog wel wat me hierin het meest aantrekt. Ik ga het beleven! “Inpakken en wegwezen” zou mijn vader zaliger zeggen. Nog één nachtje slapen.

Wouter Kramer                                                                                                Column 95,  10-11-2016