We waren laatst in Rotterdam aan de Wilhelminakade. Het was er een gezellige boel. Dit stukje Rotterdam is behoorlijk opgeknapt, het contrast tussen historisch oud en modern nieuw geeft het geheel, inclusief de cruise terminal, een internationale allure.

We liepen rustig richting Hotel New York en we waren op deze zonnige dag niet de enigen. Tegenwoordig kun je via een loopbrug ook naar Katendrecht en alleen de namen van wat cafés herinneren nog aan het hoerenverleden van deze buurt. Verderop ligt ook nog “De Rotterdam”. Het oude, inmiddels geketende, Holland-Amerika schip. De oude havens en veemgebouwen ademen nog een echte havenstadsfeer uit en in één van de oude pakhuizen hebben zich diverse vrijgevochten ondernemers gevestigd, die hun koopwaar aanbieden. Oude meubelen en tweedehands spullen domineren het interieur. Het oogt een beetje als een brocante waar je op je gemak ook wat kunt nassen. In de bonte verzameling van culturen en kleuren verdringen de heerlijke geuren van vers gebrande koffie, diverse kazen, worsten en specerijen zich richting je neus en het water loopt je in de mond. Omdat het zulk lekker weer is begeven we ons, sneller dan ons beu is, weer naar buiten. Aan de kade zijn pallets opgestapeld als tafels en banken om iets van een terras te creëren. Ondanks het krakkemikkig uiterlijk is er geen plaats onbezet. Zodoende zitten wij even later noodgedwongen op het nette terras van Ketelbinkie aan een versnapering. Hierbij kijk ik naar mijn bier en vraag ik me af waarom dit geen Oranjeboom bier is. Het beeld van de brouwerij, die hier ook ergens in de buurt moet staan, kan ik zo uit mijn geheugen vissen. Onder het motto “even een boompje planten” had dit biermerk in de jaren 80 even een opleving. Maar nu weet ik niet of het überhaupt nog bestaat.

Het is gelijk een mooi bruggetje naar de boom die binnenkort geplant wordt in het Herdenkingsbos “de Vlinder” bij het natuurgebied De Elzen in de Dordtse Louise en-Canneman Polder. Dit bos is een aantal jaren geleden ontsproten uit de gedachte van mensen om dierbaren te eren die op een te jonge leeftijd zijn overleden. De nabestaanden willen in de natuur, door middel van iets tastbaars en levends, stil kunnen staan bij dat verlies. Mijn vrouw, haar zussen en broer gaan nu in november een Zwarte Els planten om hun vader te gedenken. Omdat hij lang geleden uitgestrooid is, creëren ze nu voor zichzelf een plaats waar ze naar toe kunnen gaan. Het proces naar deze herdenking heb ik langs de zijlijn mogen aanschouwen. Ik vind dat mooi! Het begint met een idee, dan volgt er overleg, vervolgens moeten er keuzes gemaakt worden en ben je met z’n allen eigenlijk al bezig met herdenken en verwerken. Voor je het weet is de deadline van aanmelding verstreken en moeten er knopen doorgehakt worden. Dat is soms een zegen om tot beslissingen te komen. Keuze voor een boom is al zo’n ding. De één vind een eik van toepassing en de ander een Esdoorn. Vervolgens moet er nog een tekstje komen op het gedenkplaatje, weer zo’n moment dat beter snel besloten kan worden. Nu is het geregeld en iedereen is happy. Op naar de dag om te gaan planten. Mijn vrouw kennende, zal de Els wel een plekje bij het meertje krijgen, met de voetjes in het water. “Daar hield Pa van, dat heb ik van hem geërfd.” De volgende meldt dat de Els gelukkig niet zo doorsnee is, net als Pa. De tekst op het plaatje is uit het hart gegrepen. Gevoelig als Pa, roemt de ander en zwager wil er wel een boompje op planten, gezellig op die ouwe! Toch maar even checken of het bier nog bestaat.

Wouter Kramer                                                                                                      Column 91, 06-10-2016