Gisteren is Shimon Peres overleden. 93 jaar geworden in een leven vol gevaar, stress en lange dagen. Hard werken is dus niet per definitie slecht voor je. Het is het omgaan met de lichamelijke en geestelijke belasting en balans houden in je gestel en je gemoed.
Voor mij is dit voorbehouden aan de ware levenskunstenaars. Eens in de zoveel jaar worden dit soort kanjers geboren en brengen zij de mensheid op een hoger plan. Duidelijk een visie en een beleid voor ogen hebben en dit zo vertalen naar de buitenwereld dat men je gelooft en volgt. Een ieder heeft hierin wel zijn eigen held, voorbeeld of inspiratiebron. Shimon Peres heeft aan de verschillende kanten van de geweldslijn gestaan en weet wat voor dilemma’s dat met zich meebrengt. Populisme heeft een kortstondig succes en getuigt niet van waar leiderschap. Een herder neemt niet alleen zijn sterke schapen mee de heide op, maar zorgt dat de gehele kudde veilig kan grazen en in zijn geheel weer thuiskomt. Toen Israël bedreigd werd in haar bestaan heeft Shimon gekozen om met hand en tand zijn land en landgenoten te verdedigen. Eenmaal in wat rustiger water heeft hij beseft dat, wanneer je ingeklemd bent door grote vijanden, je de dialoog dient te zoeken die vrede, of op zijn minst rust, kan brengen. Van een felle havik is hij getransformeerd naar een vredesduif. Dit heeft hem binnen eigen gelederen diverse malen de titel “landverrader” opgeleverd. Als je dan nog steeds je visie en beleid rustig en onderbouwd kan uitleggen, levert het je uiteindelijk terecht de Nobelprijs voor de Vrede op. Mooi is, dat hij dit heeft gedeeld met Yasser Arafat, de gezworen Palestijnse vijand van de Israëlieten. Alle credits heeft Shimon zijn mede prijs winnaar toebedeeld. Politiek slim of niet, hij kon het verkopen! Altijd met het oog op bescherming van zijn volk.
Nu heb ik gisteren ook zijn tegenpool gezien, Donald Trump. Voor mij is het pure armoede dat deze non-denker naar de onwaarschijnlijk belangrijke functie van President van de USA kan meedingen. Het gaat er bij mij niet in, dat er in de States geen persoon te vinden is, die enigszins kan tippen aan oude Shimon. Wellicht is de krasse geëngageerde socialist de dans wel bewust ontsprongen om niet geconfronteerd te worden met een oliedomme gesprekspartner. Ik zie het al voor me, een driftige oom Donald flapt er iets antisemitisch uit en Shimon stelt een diepzinnige gewetensvraag. Donald weet totaal niet waar het over gaat en denkt dat het een joods grapje betreft. Schaapachtig lacht Donald dat hij ’m snapt. Shimon zegt: “ Rustig maar jongen, rustig maar.” Donald antwoordt: “Ik ben rustig hoor.” “Weet ik” zegt Shimon “Ik heb het ook niet tegen jou!”
Ik hoop erop te kunnen vertrouwen dat er, in democratisch Amerika, voldoende verstandige beslissingen genomen worden voor de uitdagingen waar we in de wereld met z’n allen voorstaan. In Nederland heb ik het idee, dat er door de politieke partijen mensen op beslissingsniveau getoetst zijn op hun gezond verstand. Het is voor mij een geruststellende gedachte, dat leiderschap gepaard gaat met wijsheid. In mijn optiek moeten we dit ook zo waarborgen en er vertrouwen in hebben. Ik vind het referendum dan ook een gruwel. Je laat toch ook niet de tweede keus van je team de opstelling maken vlak voor de kampioenswedstrijd. Ik neem er een oude Simon van Rutte op. Proost! RIP.
Wouter Kramer Column 90, 29-09-2016