Categoriearchief: column maart 2016

BARBAREN

Waarom doe je deze naam eer aan? Het is een term die gekoppeld is aan een beleving. Waar komt het dan vandaan? Het is ooit voortgekomen uit onbegrip. Toen de oude Grieken en Romeinen hun territorium agressief aan het uitbreiden waren, stuiten zij op allerlei volkeren welke zij niet verstonden of begrepen. Daar ontstond een term voor: “Barbaren”. Later zijn de onbegrepen Berbers vernoemd naar deze term en hun woongebied werd Barbarije genoemd en strekte zich uit over heel Noord-Africa. Nu zien we Barbaren als mensen “zonder geweten”, wat doe je jezelf aan!

Als ik denk aan de mensen die een bomgordel omdoen, om doelbewust andere mensen te doden en leed te bezorgen, dan kan ik niet anders dan dit barbaars vinden. Als er inmiddels in ieder Europees land, in stadsdelen, Arabisch als voertaal gesproken wordt, kun je niet anders concluderen dat we weer van elkaar vervreemden en elkaar als Barbaren beschouwen. Waarom doen we elkaar dit aan, is dan de vraag. Wat bezielt iemand om, zich zo te laten indoctrineren, zijn leven op te geven en dat van anderen te nemen en te verzieken? Deze ongelooflijke wilskracht, overtuiging en motivatie kan volgens mij, juist in positieve zin, gebruikt worden om bergen te verzetten ten behoeve van het eigen levensgeluk en dat van al je medemensen. Haat is verloren energie, talent en tijd. Schijnbaar geeft het geloof, in een andere tijd, met nieuwe vooruitzichten genoeg aanknopingspunten om dit leven te verruilen voor een sprong in het duister. “Geloven” wordt hiermee “zeker weten” en daarmee is de geest uit de fles. Het slaat nergens meer op! Niemand is gediend bij geweld door een dogmatisch eenzijdig gelijk. Ik heb enorm veel boter op mijn hoofd en dacht dat iedereen zou begrijpen dat de vrijheid, die sprak uit de verkiezingsaffiche van de Pacifistisch Socialistische Partij uit 1971, door iedereen in de wereld omarmd zou worden, omdat er nu eenmaal niets mooier is dan de naakte waarheid en –vrijheid van het heden. Nederland als losgekomen natie uit Christelijke verboden en helse vooruitzichten. Tolerantie, ruimdenkendheid, solidariteit en vrijheid van meningsuiting en geloof. Wie kan daar nu op tegen zijn en het was een kwestie van tijd totdat we allen, in één grote polonaise over de hele wereld, de liefde zouden vieren. Ik vrees, dat een huidige politieke partij wel duizend en één nachten nadenkt voordat ze zo’n affiche laten drukken. Vooral geen aanstoot geven! Ik zie zelfs Geert Wilders niet in zijn blote piemel, voor de volgende verkiezingen, op een poster verschijnen met een gebroken geweer in zijn hand. Als we nu nog een liberaal standpunt willen innemen, zullen we ons barbaars op moeten stellen en de grenzen dicht moeten gooien om onze verworvenheden, rijkdom en gedachtegoed te beschermen. Barbarisme alom, we begrijpen elkaar niet meer en zijn niet meer bereid om te communiceren. Het is makkelijker om te bombarderen. “Wij” gooien hun land plat, “zij” gooien onze infrastructuur plat. Allemaal onder het mom van het beschermen van de eigen perfecte stam. Waar houdt dit op? We breken zwangerschappen af als het Downsyndroom geconstateerd wordt. Deze mensen zouden van geen waarde zijn. “Niet normaal, geen toekomst en duur voor de maatschappij”. Nee, de Wereld is gebaat bij intelligente, goed geschoolde, talentvolle mensen. Dat hebben we in Europa goed voor elkaar. Allemaal goed opgeleid, allemaal gerespecteerd, allemaal verzorgt, allemaal gehoord en velen toch zo verknipt, gefrustreerd en gestoord. We zijn terug bij af. Barbaren kennen elkaar niet. Geen begrip. Dat is pas debiliteit!

Wouter Kramer column 71, 24 maart 2016

OPTIMIST

Geef een reactie

“Wouter, ik zit nu echt helemaal aan de grond. Op zwart zaad, om zomaar eens te zeggen. Je weet, ik klop niet gauw ergens aan maar nu kon ik echt niet anders.” Dat zijn de woorden, die een ex medewerker tegen me zegt wanneer hij even een bakkie komt doen bij ons op de zaak. Twee maanden geleden is deze ploeteraar aan zijn tweede heup geopereerd en nu is hij, met windje tegen, op de fiets vanuit Brielle naar de Botlek gekomen. “doet wel zeer, maar ik ben lekker buiten toch!”

Niet dat hij nu bij mij aanklopt, want zo is hij niet. Behalve af en toe voor werk dan! Nee, hij is bij de voedselbank geweest. Hij heeft daarvoor zijn trots opzij moeten zetten maar dat gaat hem inmiddels steeds makkelijker af. Hij heeft dat de laatste jaren toch al een aantal maal moeten doen. Ooit was hij een jonge talentvolle, hardwerkende operator bij “onze” Koninklijke Shell en zag zijn toekomst er rooskleurig uit. Begin jaren 70 waren er grote ploegen met mannen op het terrein in Pernis aan het werk en was hij als jochie enorm gefascineerd door het sociale groepsproces. Als zoon van een zeer strenge politieagent met strakke regels en een niet lullen maar poetsen mentaliteit, kreeg hij nu te maken met allerlei vreemde snuiters die het toen niet zo nauw namen met de regels. Zelf heb ik, in die tijd, ook als operator gewerkt bij een tankopslagbedrijf. Het was destijds inderdaad een cowboytijd. Overdag de benen uit je lijf lopen, dan ‘s middags een biertje met de directeur en nachts een filmpje kijken. Het was meer regel dan uitzondering. Zo ging het schijnbaar ook bij de Shell en onze vrolijke vriend vond het allemaal wel heel erg gezellig. Toen er inmiddels meer bier dan olie verhandeld werd in Pernis zijn de teugels aangehaald. Het werd er niet leuker op en hij is uiteindelijk, onder lichte dwang, vertrokken. Om toch in de vrolijke sferen te blijven heeft deze liefhebber nog even een clubje van lichte zeden gehad. Lachen, gieren, brullen en de vreemde snoeshanen die hier op af kwamen maken de verhalen alleen maar smeuïger. Hij zag en ziet nu nog steeds overal de humor van in. Later heb ik hem geplaatst bij een opdrachtgever van ons. Die waren, na een tijdje, zo onder de indruk van zijn vakkennis en werkethiek dat ze een sollicitatiegesprek met hem opgelijnd hebben. Er was één minpuntje aan te merken op zijn CV; niet in het bezit van een rijbewijs! In geuren en kleuren heeft hij de HR dame uitgelegd hoe dit kwam. Op de examendag was hij, na een avondje stappen, dronken door zijn afspraak heen geslapen. Als de sodemieter is hij toen met zijn vaders auto naar het CBR gereden. Op de parkeerplaats werd hij, door een man, er op geattendeerd dat de plek waar hij zijn auto had neergezet, gereserveerd was voor de examinator. “Nou ja, maak jij dat uit dan? Ik zie geen bord met gereserveerd staan, dus bekijk het maar.” Om vervolgens binnen, je raadt het al, voorgesteld te worden aan de examinator die hij zojuist op zijn vestje had gespuugd. De jonge dame kon om deze, vrolijk vertelde, onveilige handeling niet lachen en de vacature ging aan hem voorbij. “begrijp je dat nou Wouter? De mensen hebben geen humor meer.” Hij meldt nu dat, ondanks nooit een uitkering aangevraagd te hebben, hij tegengewerkt wordt door het UWV. Altijd heeft hij trots zijn eigen boontjes gedopt, maar nu krijgt hij nul op het rekest vanwege procedurefouten. Hij is dus aangewezen op de voedselbank. “Daar worden gewoon tassen vol met voedsel weggehaald door vrouwen die de Mercedes vijf straten verderop parkeren, ik lach me rot.” Vertelt de rasoptimist.

Wouter Kramer, column 17-03-2016

PRETLETTERS

Geef een reactie

Ik kan niet anders zeggen, dat ik weer aangenaam deelgenoot geweest ben van het grootste gezin uit mijn familie. Alle zeven waren ze er, vijf broers en twee zussen. Net als ik, en nog meer van mijn familieleden, zijn deze neven en nichten inmiddels wees. Mede daarom waren we bijeen om onze tante, één van de laatste der Mohikanen uit het gezin van onze ouders, voor haar 80e verjaardag te verrassen met een surpriseparty.

Het terechte middelpunt van de belangstelling was mijn tante. Haar zo typerende pretoogjes hebben de hele dag gestraald. Verder heb ik enorm genoten van mijn gezellige familie. Maar de vrolijke Flippo’s hebben weer een onwisbare indruk op me gemaakt. De jongste broer loopt dansend naar de bar om bier te halen en zijn oudere broer haakt vrolijk springend in. Aan een grote tafel zitten deze Dordtse Waltons elkaar stevig op de hak te nemen en niemand wordt gespaard. Uiteraard doe ik hier en daar nog een extra duit in het zakje en tot tranen toe wordt er gelachen. Wat zo typerend aan dit gezin is dat, wat er ook gebeurt, het optimisme overheerst. Het werkt ongelooflijk aanstekelijk en de eerste impuls bij al deze pretletters is “lachen”. Hoe dan ook, de mondhoeken gaan altijd vanzelf omhoog. Zelfkennis lijdt tot zelfspot en dat werkt enorm in het voordeel van het groepsgevoel.

Vroeger als kind kwam ik er vaak op bezoek. Het grote gezin van oom, tante en zeven kinderen woonde in Wielwijk op de tweede verdieping van een portiekflatje in de Cornelis Evertsenstraat. Als je tegenwoordig negen polen in zo’n portiekflat laat wonen wordt je opgepakt! Destijds ging dit gezin er gewoon mee om. Nou ja gewoon, er gebeurde natuurlijk altijd wat. Mijn oom hield, net als veel van zijn tijdgenoten, van klassieke muziek. Zijn oudste zoon had de liefde voor de muziek van hem geërfd en wilde dit met de gehele flat delen. Dat het genre echter hardrock was kon mijn oom niet bekoren en als hij schreeuwend net boven Deep Purple uitkwam om te godverren of dat het zachter kon, zette mijn neef, met zijn dwarse kop, de muziek gewoon helemaal uit. Dan maar voetballen met zijn allen achter de flat. Wanneer ik dan één van de broers een zaaier gaf, moest ik voor de volgende hard voor mijn leven rennen waarbij een ander spontaan begon te janken. De vierde wist sussend de gemoederen weer tot bedaren te brengen. Even later zaten we gewoon met z’n allen weer te lachen en te dollen. Hoogtepunten waren gezamenlijke maaltijden. Vrijdag was patatdag en de meiden stonden emmers vol met grote aardappelen te schillen. Intussen werd het Ossewit langzaam heet en werden er dozijnen eieren gekookt. Voor mijn tante maakte het daarbij niet uit dat er meegegeten werd. Of je nu voor negen, of voor tien of elf personen eten maakt. Met z’n allen rond de grote tafel was het een georganiseerde bende. Ongelooflijk hoeveel er door het gezin geconsumeerd werd en hoe een ieder er mee omging. Het feit, dat ik er graag en veel kwam, zegt genoeg. Dat dit gezin nu nog altijd veel plezier aan elkaar beleefd is in het kleine flatje ontstaan door geduld, liefde en humor. Allemaal zijn ze verschillend maar wel één hecht gezin. Nooit vergeet ik ook het lachende gezicht van de bakker die fluitend de halve inhoud van zijn kar iedere dag daar afleverde en de goedgemutste melkboer die volgens mijn neef, van de destijds geleverde zuivel, nu nog steeds een Rolls Royce rijdt.

wouterkramer column 69, 10-03-2016

JARIG

Geef een reactie

Afgelopen week was ik jarig. Niets vreemds zou je denken, iedereen verjaart nu eenmaal. Toch was het voor mij weer een andere verjaardag, dan voor de doorsnee medemens. Voor de 14e keer in mijn leven was het mogelijk om op mijn geboortedatum ook mijn verjaardag te vieren. Ik ben namelijk op 29 februari geboren.

Het feit, dat ik een schrikkelkind ben, maakt me speciaal. Dat vind ik zeker niet vervelend en ik begrijp de ouders niet, die er alles aan doen om een geboorte op deze dag te vermijden. Het verhaal dat mijn eigen vader nota bene tegen de vroedvrouw destijds zei: “Zet de datum maar op 1 maart, het is nog maar een uurtje.” En waarschijnlijk tegen mijn moeder heeft gezegd: “Even vast houden nog meissie, niet persen!” Heeft me dan ook altijd verbaasd. Vreemde vogels en aparte types genoeg in de familie en om nu te stellen dat mijn vader een doorsnee man was, gaat ook niet op. Wellicht wilde hij me de extra aandacht en uitzondering besparen. Uiteindelijk is er gewoon “29 februari” op mijn geboorteakte komen te staan en terecht, want dat hoort bij mij. Het heeft me inderdaad wat extra aandacht opgeleverd. Vanaf het moment, dat ik me ging beseffen dat ik toch wel een uitzonderlijke geboortedag had, ben ik er wat mee gaan doen. Toen ik 3 werd was mijn jongste zus inmiddels ouder dan ik. En op mijn 4e was ik zelfs groot voor mijn leeftijd. Nu ik 14 ben gaat dat al niet meer op. Verder heb ik op mijn 6e verjaardag, met lotgenoten, een reis aangeboden gekregen naar Zweden. Met een heel nest schrikkelaars, hebben we onze verjaardag op de boot van Kiel naar Göteborg gevierd. Mooi was ook, dat mijn dochter en ik in het zelfde jaar 10 werden. Dat hebben we groots gevierd in een zaaltje. Talloze cadeaus, die ik toen gekregen heb voor mijn 10e verjaardag, konden zo doorgeschoven worden naar mijn zoon. Leuk ook het Poëziealbum dat ik toen gekregen heb, de versjes die daar instonden mocht mijn zoon echter niet lezen, rode oortjes kreeg ik er van.

Nu heb ik dus een periode van 4 jaar 13 afgesloten. Deze periode is begonnen op de top van de Kilimanjaro. Destijds hadden drie vrienden en ik het plan opgevat om op 29 februari deze mijlpaal te bereiken. Ondanks hoogteziekte heb ik daar mijn verjaardag goed gevierd. Onze Tanzaniaanse begeleiders hadden zelfs nog een taart voor me geregeld en volledig in Afrikaanse stijl verjaardagsliederen gezongen. Zo zie je maar, het levert altijd iets speciaals op. Het mooiste cadeau was echter dat op die dag, op grote afstand van elkaar, mijn huidige vrouw en ik besloten om te gaan trouwen. Daarna hebben we als nieuw samengesteld gezin in de afgelopen 4 jaar veel meegemaakt en gedaan. Ik kan gerust stellen, dat voor mij 13 geen ongeluksgetal is en dat ik deze leeftijd maximaal benut en uitgemolken heb. Maar het is goed zo, tijd voor de volgende 4. Volgens mijn collega die, op het werk, met een speech deze 14e periode ingeluid heeft, gaat het me weer veel brengen. Hij voorspelt kleinkinderen, het uitvliegen van de nog thuiswonende kinderen, wereldreizen met mijn vrouw en het uitbrengen van een boek. Wel deze visionair heeft voortschrijdend inzicht. Met trots kan ik melden, dat mijn neef en zijn vrouw al een boekje hebben laten bundelen en mijn vrouw een website heeft gebouwd over mijn proza. Mooie cadeaus om 14 mee te beginnen.