De zomervakantie zit er weer op en ik kan terugkijken op een paar geweldige weken in La douce France. We zijn met z’n drieën, mijn vrouw, onze jongste en ik, bepakt en bezakt vertrokken om de wens van mijn vrouw in te lossen. Zon-zee-strand stond er op het programma met de Côte d’Azur als bestemming.

Uiteraard komt het mij welgelegen dat ons huisje in de Morvan als ideaal tussenstation kan dienen. Ik ben daar aan verknocht en kan er ook nog eens mijn ei kwijt in de vorm van klussen om zodoende wat zichtwerk te creëren. Aangezien ik tegenwoordig een kantoorbaan heb, blijft mijn creativiteit anders beperkt tot het schrijven van verhaaltjes. Eenmaal gearriveerd ga ik met de slaapkamer, die op zolder gestalte krijgt, aan de slag. Een kleine twee jaar geleden is, onder inspiratie en lichte dwang van mijn vrouw, een eerste stap in deze richting gezet door een beeld te schetsen van de mogelijkheden. Nu is de klus bijna geklaard en het resultaat mag er zijn. Laat dat maar aan mij over! Ik combineer een Nederlandse ambitie aan een Franse slag en trots laat ik telkens weer zien hoe mooi het wordt. Voordat we naar ons appartement in Hyères vertrokken had ik graag nog even de muren gestukadoord en een tussenwandje afgewerkt, maar mijn vrouw vond het welletjes. Inpakken en wegwezen Wouter! Na een slopende rit over de Route du Soleil, die haar naam op deze zwarte zaterdag eer aandoet met een graadje of 35, komen we met 4 uur vertraging en enigszins gaar op onze bestemming aan. Het appartement blijkt een mooi huis op een berg in het chique resort “Californie”. We rijden de oprit in en aan het eind staat een Nederlandse auto. We parkeren er netjes naast en bij het uitstappen worden we welkom geheten door twee heren, die vanaf het terras ons gadeslaan: “Kunnen we jou wellicht blij maken met een koud biertje?” Klinkt het als muziek in mijn oren. “Zo, we zijn er nog maar net en we hebben nu al vrienden” antwoord ik blij verrast. Het huis blijkt verdeeld te zijn in een onder- en bovenverdieping en onze benedenburen zijn twee stellen uit het oosten des lands. Geweldig sportieve gasten, wat we aanstonds merken als de dames, twee Nederland Indische zussen, op hun racefietsen aan komen puffen. “Hallo, even uithijgen hoor, het is een hele klim vanaf het strand in die hitte”. De edele sport der pedaalridders is de rode draad in de geanimeerde gesprekken, de mooie anekdotes hebben hilarische momenten opgeleverd. De twee koningzwagers zijn gezworen vrienden en vullen elkaar prachtig aan. De oudste van het koppel heeft een fiets van Eddy Merckx. Als stylist is hij een fan van technisch begaafde sporters. Cruijff, Fausto Coppie, Ilie Năstase en natuurlijk de grootmeester zelf. Bij de aanschaf van zijn fiets is hij Eddy zelf nog tegen het, behoorlijk uitgedijde, lijf gelopen. Momenten om niet te vergeten. Zijn tanige zwager is zelf nog een zeer verdienstelijk amateurrenner geweest en heeft als eerste de top van de berg gehaald waarop we nu vertoeven en meer de doener. Wanneer ik vertel dat in de tijd dat ik bij de Frisol werkte, persoonlijk een fiets heb gekregen van Fedor den Hertog, blijkt ook deze klasbak bij de heren niet onbekend. Later in de week zitten we ’s avonds met z’n drieën na te genieten van weer een prachtige zomerdag. Ik waan me in het gezelschap van Iwan de Verschrikkelijke en de Kannibaal. Sport verbroederd. Zon-zee-strand is puur genieten gebleken. Mede dankzij het fijne gezelschap!

Wouter Kramer                                                                                                      Column 85, 25-08-2016