Author: defiler

’s Avonds om tien uur lag ik op m’n nest. En dat op een zondagavond, waar normaal gesproken ik altijd nog even het gezwam van de kenners bij Studio Voetbal aanhoor. Nu was ik versleten, wat zeg ik? Ik was gewoon kapot, gesloopt en klaar voor de wals.

Het was mijn tennisweekend en zoals gebruikelijk heb ik me weer uitgesloofd. In mijn herenteam op zaterdag noemen ze mij de Labrador, omdat ik elke bal probeer terug te brengen, hoe onmogelijk dit ook is. In het gemengde team van zondag, werd ik een jonge hond genoemd, omdat ik achter een raar weg stuiterende bal aanrende en daarbij vreemde haakse bochten nam. Toch was dit niet alleen de aanleiding voor het eind van mijn latijn. We zijn het er thuis al een tijdje over eens, om er een tweede hond bij te nemen. In het geval van mijn vrouw is het de aanzet tot een roedel en in mijn beleving eindelijk de kans op een hond, die groter is dan een doorsnee dwergkonijn. De criteria zijn bepaald op: De hond moet apporteren, een minimale schofthoogte hebben van vijftig centimeter, een pup zijn en mij aanspreken. Afgelopen herfst was het bijna zover. Op een hete zomerdag, tijdens een bezoek aan een Franse boerenrommelmarkt bij ons in de Morvan, was er een tentoonstelling van Franse jachthonden. Daar, in een grote kennel, lag een teef met zes puppy’s. Griffon Nivernais stond er op het plaatje en ik was verkocht. “Wat een leuke hond zeg!” Even voor de duidelijkheid: “Ik dacht dit alleen maar.” Want ondanks dat ik er wel uit was, dat we een tweede hond zouden nemen, was mijn systeem nog niet rijp voor een acute datum. “Jij vindt deze leuk he?” hoorde ik naast me. Vervelend zeg, die vrouwelijke intuïtie. Inmiddels weet ik, dat het ontkennen van mijn gevoel totaal geen zin heeft. Mijn super sensitieve wederhelft voelt met haar ogen, ruikt met haar oren en proeft met haar neus. Elk feromoontje, dat mijn poriën verlaat, wordt opgepikt en verraadt mijn gemoedstoestand. Soms haalt het volledig de spanning uit onze relatie, maar niet uit mijn frustratie. Die middag nog, werd mijn vrouw omringd door hitsige Franse hondenbezitters, die haar in het Morvandels probeerde uit te leggen dat ze over zes weken een pup kan ophalen. Een morsig kladje met een routebeschrijving werd in haar handen geduwd. Enigszins opgelucht dat dit wel zou overwaaien, nam ik afscheid van de rommelmarkt. Niet geheel toevallig waren we er zes weken later weer. Het kladje bracht ons wonder boven wonder op de plaats van bestemming, waar de zoon van de boer ons wist te vertellen, dat de laatste pup één dag ervoor verkocht was. Diep teleurgesteld, maar blij met mijn effort, heeft vrouw zich er overheen gezet. Tijdelijk weliswaar, want nu is het dan zover! Via een adoptiesite voor Spaanse zwerfhonden hebben we twee weken geleden kennis gemaakt met een pup van vier maanden. Toen vrouw vroeg: “Zullen we even gaan kijken?” Vertelde ik al: “Hondje kijken is hondje kopen hé!” Dat klopt dus gewoon. Paco is ons nieuwe gezinslid. Deze halfwindhond, van het Podenco ras, is gezien zijn karakter wel afwijkend van ons gezin. Ze zijn namelijk eigenzinnig, springerig, speels en hebben veel beweging nodig, anders worden ze saggerijnig. Nu hebben we Paco nog “af en toe” om te wennen en over een goede week permanent bij ons. Ik ben er nu al gek mee! Samen dollen en rennen in het park, heerlijk. Word ik dan toch een hondenmens? Nu wel op tijd m’n mandje in, net als onze jonge hond. Anders houd ik dit niet vol!

Wouter Kramer Column 16-02-2017

Daar zit ik dan in mijn supersonische ruimtecapsule onderweg naar Mars. Eind 2017 heb ik me laten overhalen, de transformatie te ondergaan, om mijn leven tot in lengte van dagen op te rekken. Ik had namelijk medio dat jaar de jackpot gewonnen in een loterij. Heel mijn leven, zoals tot dan toe bekend, ging op de schop.

Toen de lege champagneflessen allang waren weggegooid en de toeters en bellen inmiddels opgeruimd, kreeg ik ongewenst advies over de zinvolle besteding van mijn fortuin. Waarom zou je niet het tijdelijke voor het eeuwige verwisselen als dit kan? Werd me voorgespiegeld. Er zijn tegenwoordig zoveel mogelijkheden, om het avontuur des levens voort te zetten. Een levensgenieter als jij gaat toch, in de herfst van zijn leven, niet rustig zitten wachten op de dood, wanneer er onbegrensde mogelijkheden zijn om dit te voorkomen! Middels modificaties, stamceltechnologie, drie dimensionale printers en kweekorganen uit varkens, kunnen je geestelijke en lichamelijke gebreken worden hersteld. Tevens wordt het verouderingsproces tot stilstand gebracht! Waarom is dit zaadje toch in mijn hersenen geplant en ontsproten? Vraag ik me af. Het leven dat ik leed was, ondanks wat hobbels en bobbels, zo gek nog niet. Aan eenieder die het maar wilde horen, verkondigde ik de tegeltjeswijsheid, dat geluk juist in de kleine dingen zit. De financiële mogelijkheden die me ten deel gevallen waren hebben me dus langzaam maar zeker op andere gedachten gebracht. De tegeltjeswijsheid vond geen gehoor meer bij mijn publiek en werd afgedaan met “jij hebt makkelijk praten”. Het was het begin van het einde. Het delen van het tientallen miljoenen werd nooit als eerlijk ervaren en het niet delen was egoïstisch. Tevens maakt bezit de bezitter hebberig en je hebt ineens heel veel kwijt te raken. Van een winnaar naar een verliezer was de prijs die ik uiteindelijke betaalde voor mijn prijs. Na het vertrek uit mijn bestaan van mijn vrouw en kinderen, mijn familie en vrienden, kortom mijn geluk, bleef ik achter met een pakhuis vol met geld. Andere “vrienden” kwamen ervoor in de plaats. Patsers met poen en hele andere ideeën en inzichten dan ik tot dan toe had. Ik werd geïntroduceerd in de moderne wetenschap die alleen voor de “happy few” in het verschiet ligt. Alles waar ik ooit een vermoeden van had werd bevestigd. Een machtige elite bovenlaag bepaalt de toekomst van het leven op aarde. Geld lijkt toegang te geven tot deze nieuwe adel. Superfit van lichaam, met een gebrainwashde geest werd ik, met de toenmalig bekende technieken, klaargestoomd voor de tot dan toe onmogelijk geachte missie naar Mars. Waar de rest van mijn nieuwe vrienden reeds een compound hadden ingericht, waar we op ons gemak konden toekijken hoe de aarde langzaam maar zeker verschrompelde. mars1

Ik heb ongelooflijke spijt! Ik mis mijn geliefden en vrienden verschrikkelijk. Alsmede de krootjes uit eigen tuin en het welkomstliedje iedere morgen van ons roodborstje. Want ik ben alleen op weg naar de rode planeet. Ik moest een miljardje bijleggen om mee te gaan in het teleportatieproject van mijn vrienden, die een “tweede Aarde” hadden ontdekt. Toen ik dat niet kon, hebben ze me, volgens afspraak, afgeschoten in deze capsule. Op naar dorre eenzaamheid in een troosteloze eeuwigheid.

Wouter Kramer Column 104, 09-02-2017

“Nou, dat is ongelooflijk!”, zegt mijn lief, wanneer we vanuit het gezellige hart van Brussel de parkeergarage in de wijk Sint Joost weer in één keer terug gevonden hebben. Vooraf heeft ze me op het hart gedrukt dat ze niet wilde verdwalen, om vervolgens in het donker met een zere rug de halve stad te doorkruisen.

“Let dus goed op hoe we lopen, vriend, anders krijgen we geheid ruzie!” Gezien mijn staat van dienst in het terugvinden van een geparkeerde auto, weet ik dat ik op voorhand ruzie toch niet kan uitsluiten, dus zeg ik luchtig; “Geen paniek schat, ik heb herkenningspunten in mijn geheugen geprent, diverse duiven heb ik onderweg zien zitten en die volgen we dadelijk gewoon weer terug!” Lachend vervolgen we onze weg en ik let wel degelijk goed op hoe we lopen. We komen net van onze familie uit Haasrode vandaan waar we, zoals gebruikelijk, heel hartelijk en gastronomisch perfect ontvangen zijn. Oom en tante, met kinderen en kleinkinderen, onderhouden met ons neven en nichten graag het dunne, maar o zo prettige, familielijntje. Geschiedenis, verwantschap, heden en toekomst komen aan bod. Wanneer we de verwennerijen van lieve tante ons hebben laten bekomen, gaan vrouw en ik deze keer Brussel verkennen. De rest van het gezelschap gaat de mooie verzameling “kunst van oom” bewonderen. De kleine artistiekeling heeft een grote bekendheid verworven, die verder strekt dan zijn directe omgeving. Terecht, want als je je talent om kan zetten in geëngageerde passie, dan komt de aandacht vanzelf. En daar zijn wij niet vies van in onze familie!

Wanneer we Brussel binnenrijden, ontwaren we het karakter van een wereldstad. Er wapperen allerlei Europese vlaggen voor de ingangen van torenhoge moderne gebouwen. Ze omringen het karakteristiek oude centrum. Daar is een grote Chinese optocht aan de gang. Draken en drums bepalen beeld en geluid deze middag. Het is een exotische verrassing in een van oorsprong Waals/Vlaamse omgeving. Maar de stad lijkt sowieso overgenomen door mensen, die geen Vandenbroucke, Wouters of Vercauteren heten. Wanneer we, na een heerlijk trappistenbier, het inmiddels door Chinezen verlaten plein betreden, merkt mijn vrouw terecht op, dat dit zomaar het plein in Antwerpen zou kunnen zijn. In bouwstijl is dat zeker waar, maar verder lijkt men in Brussel absoluut niet van het bestaan van de steeds belangrijkere havenstad te weten. Ik vraag me af of het afgunst is, of dat de taalgrens er wellicht mee te maken heeft? Voor het oefenen van de Franse taal overigens wel handig, dat letterlijk alles hier tweetalig wordt aangeduid! In ieder geval brengt dit bruggetje mij mooi bij onze 3 e etappe van de dag, de terugreis. “Niet te vroeg juichen”, zeggen we beiden tegelijk, wanneer we de parkeergarage uitrijden. Stap voor stap de zegeningen tellen. Voor de zekerheid de navigatie maar op ‘Thuis’ instellen. Hier linksaf geeft het verraderlijke apparaat aan, ons vertrouwen is door de jaren heen ernstig aangetast door de kleine leugenaar! Deze keer gaat het niet beter, na zes keer omgedraaid te zijn, acht keer onvoorstelbaar hard gescholden te hebben en alle Belgische steden op de borden gezien te hebben, behalve Antwerpen! Begeven we ons later, tien kilometer verder dan bij aanvang, met een vertraging van een half uur op weg naar huis.

Wouter Kramer Column 103, 29-01-2017