De vrouw is jarig. Uiteraard ga ik hier niet vertellen welke leeftijd ze vandaag bereikt heeft. Dat zeg je niet over een dame. Wel zou ik je kunnen vertellen, hoe jong ze zich graag voelt en dat haar, volgens eigen zeggen, volgend jaar een surpriseparty te wachten staat.
Het blijft een apart fenomeen, je leeftijd. Lang geleden wilde ik graag zestien worden om brommer te mogen rijden en vervolgens achttien voor de motor. Nu zie ik er helemaal niet naar uit om mijn seniorenpas op te halen en probeer ik krampachtig in mijn midlifecrisis te blijven hangen. Want als ik daar eenmaal doorheen ben, dan vrees ik te gaan verlangen naar een voetenbankje met sloffen en een dekentje over mijn benen. Hmmm, goed boek erbij met een glaasje cognac op de leuning van m’n luie stoel, haardje aan en de kat op schoot. Het klinkt ineens aantrekkelijker dan gedacht. Ik begeef me nu op glad ijs, ben ik bang. Nog maar even niet aan toegeven is het devies. Het feit dat mijn vrouw ook vele jaren jonger is dan ik en er nog twee van onze vijf kinderen thuis wonen, houdt me ook jong natuurlijk. Soms wordt het een gekunsteld stukje toneel en verlang ik naar rust. Maar goed, het gaat alweer over mij en zo is dit verhaal niet begonnen. Dit jaar vieren we de verjaardag alleen met de kinderen en hun aanhang. Jarige Jet heeft een hoop aan haar hoofd en wil graag rust en ruimte. Dit ligt dus niet aan de leeftijd, moge dat duidelijk zijn. Als een ware soepkoningin zal ze de selecte groep gasten, op deze memorabele herfstdag, trakteren op verse pompoensoep. Deze speciale culinaire gave wordt inmiddels zo gewaardeerd, dat onze oudste zoon al gevraagd heeft of er voor hem wat bewaard kan worden omdat hij, in verband met zijn avonddienst, niet bij het nuttigen van de delicatesse aanwezig kan zijn. Als ik dadelijk thuiskom, ga ik aan de slag met het dekken van de lange tafel en het entertainen van de gasten. Dat vind ik leuk, een beetje in het middelpunt van de belangstelling staan en bezig zijn, dan voel ik me fit en jong. Als het hele gebeuren achter de rug is en er wat drank in de man zit, zak ik tegenwoordig nogal eens als een plumpuddinkje in elkaar en merkt mijn vrouw laconiek op dat ik me weer eens uitgesloofd heb. “Alleen maar voor jou, liefste, alleen maar voor jou!”, pruttel ik dan waarschijnlijk nog even voordat ik in slaap sukkel.
Maar zover is het nog niet. Er dient eerst nog een cadeautje overhandigd te worden. Voor het eerst heb ik me hierover laten voorlichten. Voorgaande jaren ben ik voor diverse cadeaugelegenheden, en die waren er genoeg volgens de vrouw, op mijn intuïtie afgegaan. Niet dat ik altijd de plank mis sla, maar de ervaring leert dat, ondanks lieve complimentjes, sommige cadeaus niet gedragen, genoten of gebruikt worden. Ditmaal ben ik subtiel geattendeerd op een presentje. Hierbij is het verrassingselement niet vergeten en ben ik in de gelegenheid gesteld om te kiezen uit twee opties. Quasi nonchalant heb ik erbij gestaan toen de jarige in spé, in mijn beleving, duidelijk een voorkeur richting mijn brein trachtte te duwen. Enigszins opgelucht over deze manier van sturing, ben ik deze week het kleinood op gaan halen. De gezellige verkoopster prijst mijn inzicht in de wensen van mijn vrouw. Nu kan ik je verzekeren, dat het toch mogelijk is dat ik een verkeerde keus gemaakt heb. Volgend jaar, tijdens de surpriseparty, hoop ik te kunnen wijzen op mijn verstand van vrouwen.
Wouter Kramer Column 93, 27 oktober 2016