Daar zit ik dan in mijn supersonische ruimtecapsule onderweg naar Mars. Eind 2017 heb ik me laten overhalen, de transformatie te ondergaan, om mijn leven tot in lengte van dagen op te rekken. Ik had namelijk medio dat jaar de jackpot gewonnen in een loterij. Heel mijn leven, zoals tot dan toe bekend, ging op de schop.
Toen de lege champagneflessen allang waren weggegooid en de toeters en bellen inmiddels opgeruimd, kreeg ik ongewenst advies over de zinvolle besteding van mijn fortuin. Waarom zou je niet het tijdelijke voor het eeuwige verwisselen als dit kan? Werd me voorgespiegeld. Er zijn tegenwoordig zoveel mogelijkheden, om het avontuur des levens voort te zetten. Een levensgenieter als jij gaat toch, in de herfst van zijn leven, niet rustig zitten wachten op de dood, wanneer er onbegrensde mogelijkheden zijn om dit te voorkomen! Middels modificaties, stamceltechnologie, drie dimensionale printers en kweekorganen uit varkens, kunnen je geestelijke en lichamelijke gebreken worden hersteld. Tevens wordt het verouderingsproces tot stilstand gebracht! Waarom is dit zaadje toch in mijn hersenen geplant en ontsproten? Vraag ik me af. Het leven dat ik leed was, ondanks wat hobbels en bobbels, zo gek nog niet. Aan eenieder die het maar wilde horen, verkondigde ik de tegeltjeswijsheid, dat geluk juist in de kleine dingen zit. De financiële mogelijkheden die me ten deel gevallen waren hebben me dus langzaam maar zeker op andere gedachten gebracht. De tegeltjeswijsheid vond geen gehoor meer bij mijn publiek en werd afgedaan met “jij hebt makkelijk praten”. Het was het begin van het einde. Het delen van het tientallen miljoenen werd nooit als eerlijk ervaren en het niet delen was egoïstisch. Tevens maakt bezit de bezitter hebberig en je hebt ineens heel veel kwijt te raken. Van een winnaar naar een verliezer was de prijs die ik uiteindelijke betaalde voor mijn prijs. Na het vertrek uit mijn bestaan van mijn vrouw en kinderen, mijn familie en vrienden, kortom mijn geluk, bleef ik achter met een pakhuis vol met geld. Andere “vrienden” kwamen ervoor in de plaats. Patsers met poen en hele andere ideeën en inzichten dan ik tot dan toe had. Ik werd geïntroduceerd in de moderne wetenschap die alleen voor de “happy few” in het verschiet ligt. Alles waar ik ooit een vermoeden van had werd bevestigd. Een machtige elite bovenlaag bepaalt de toekomst van het leven op aarde. Geld lijkt toegang te geven tot deze nieuwe adel. Superfit van lichaam, met een gebrainwashde geest werd ik, met de toenmalig bekende technieken, klaargestoomd voor de tot dan toe onmogelijk geachte missie naar Mars. Waar de rest van mijn nieuwe vrienden reeds een compound hadden ingericht, waar we op ons gemak konden toekijken hoe de aarde langzaam maar zeker verschrompelde. mars1
Ik heb ongelooflijke spijt! Ik mis mijn geliefden en vrienden verschrikkelijk. Alsmede de krootjes uit eigen tuin en het welkomstliedje iedere morgen van ons roodborstje. Want ik ben alleen op weg naar de rode planeet. Ik moest een miljardje bijleggen om mee te gaan in het teleportatieproject van mijn vrienden, die een “tweede Aarde” hadden ontdekt. Toen ik dat niet kon, hebben ze me, volgens afspraak, afgeschoten in deze capsule. Op naar dorre eenzaamheid in een troosteloze eeuwigheid.
Wouter Kramer Column 104, 09-02-2017
Leave a Reply