Maandelijks archief: december 2016

ONDER DE GROND

Eigenlijk wist ik het natuurlijk al een tijd. Intuïtie bedriegt je namelijk niet. Alleen volgen we ons gevoel niet altijd meer. We hebben dat voor onze veiligheid niet zo hard meer nodig. Hoe vaak worden we nog overvallen door gevaar dat levensbedreigend is? Schrikken kan echter nog steeds!

Rondom ons huis spookt het! Een paar weken geleden werd ik ’s avonds vanachter het keukenraam gadegeslagen. Door wie is me niet helemaal duidelijk, want de manspersoon is gehuld in nevelen. Op het moment dat ik me gewaarword van zijn aanwezigheid lost de verschijning op in de duisternis. Ondanks dat ik weet dat er weleens “iemand” voorbijkomt, is de eerste reactie altijd een verstijving van schrik. Mijn hele systeem gaat op alert en een oerkracht ter verdediging maakt zich van mij meester. De adrenaline giert door het lijf en ik ben zo scherp als een mes. Wanneer de bedreiging wegebt, gaan langzaam de haren op mijn armen weer liggen en verdwijnt de koude rilling op mijn rug. Het was maar een geest. Een week later loopt de verschijning een stukje naar me toe wanneer ik naar de achterdeur loop, om deze op slot te draaien voor het slapen gaan. Angst houdt me, over het algemeen, niet zo bezig en nieuwsgierigheid neemt inmiddels de overhand. Wie zoekt mij op? Of wie doolt hier rond in onze achtertuin? Wanneer ik mijn vrouw vertel van mijn ervaring gaan de deuren ’s avonds extra op slot en wordt voor het slapen gaan alles nog eens gecheckt en dubbel gecheckt. Alsof dit enig effect heeft, geesten kennen geen sloten en hebben geen belemmeringen om jouw geest te bezoeken. Zodoende stond vannacht de verschijning aan het voeteneinde van ons bed en wenkte me om met hem mee te komen. Even voor de zekerheid mijn ogen uitwrijven of ik niet in een droom zit, maar dat is niet het geval. Zeer voorzichtig, om mijn vrouw niet te wekken, sluip ik uit bed en de geest gaat mij voor, op de trap naar beneden. Nog steeds kan ik door de nevelen niet zien, wie mij hier meelokt. Verschillende personen komen, in mijn brein, hiervoor in aanmerking; mijn vader, aan wie ik de laatste tijd veel moet denken, mijn opa’s, waar ik warme herinneringen bij koester. Maar ook mijn voormalige vriend, hier uit de straat, kan zomaar een optie zijn. Eenmaal in de keuken beland, staat de wazige persoon ineens alweer buiten en ik nog binnen. Na het opendraaien van de diverse sloten, bevind ik me even later in mijn achtertuin. Door de tintelende kou weet ik inmiddels zeker dat ik niet droom. De sensatie laat me in de waan dat de kou meevalt. Even later lopen we in het parkje naast het huis, waar de geest, tot mijn verbazing, zich bukt om een luik te openen. Bij de eerste treden naar beneden bemerkt hij mijn aarzeling en strekt een sluierachtige arm uit. De uitnodiging voelt vriendelijk aan en ik tast met mijn hand naar een soort onwezenlijk begeleiding. Behoedzaam dalen we, door een schuin aflopende tunnel, de diepte in. Net wanneer ik denk dat er geen einde komt, aan deze ondergrondse dwaling, betreden we een oude gewelfde ruimte. In het flauwe licht ontwaar ik een gezellige drukte van dolende zielen. Alsof ik hier thuishoor, beland ik aan een lange tafel, waar mijn aanwezigheid als vanzelfsprekend wordt beschouwd. Inmiddels is mijn gids opgelost in de menigte en na een verrassend aangenaam verpozen, begeef ik me terug naar mijn alledaags bestaan. Eenmaal terug in bed, kruip ik lekker tegen mijn warme vrouw aan. Ik twijfel, ga ik dit haar morgen vertellen, of niet? Volgende keer wellicht, eerst even vragen aan mijn geestverwant!

Wouter Kramer Column 99, 29-12-2016

POWER TO THE PEOPLE

Geef een reactie

Het establishment, wat is dat eigenlijk? Het zijn de apen boven op de rots, die het voor het zeggen hebben. Het is nooit anders geweest, macht maakt geil en dat geef je niet zomaar op. Deze oerdrift zit er in en hoort bij de natuur. De oude “democratische” Grieken hanteerden al: Verdeel en heers!

Dat roept altijd jaloezie op en het gepeupel gaat, op een gegeven moment, morren. Elite komt, maar gaat vaak niet vrijwillig. Het pluche is verslavend. Een rasechte oude Cubaanse revolutionair is onlangs gaan hemelen. Tenminste, ik weet niet of de gezworen communist wel in het hiernamaals geloofde, maar ook dat sluit ik, bij het rammelen aan de hemelpoort, niet uit. Typerend dat hij door zijn broer is opgevolgd. Ouderwets feodaal vasthouden van de macht en de persoonlijke belangen, lijkt mij. De beginselen zijn al lang verkwanseld en de macht ligt helemaal niet meer bij het volk.

Door digitale globalisering wordt de wereld steeds kleiner. We worden luid geïnformeerd over de posities van de vermeende machthebbers der aarde. Er lijkt een verschuiving plaats te vinden van de wijzen naar de rijken. Het één sluit het ander niet uit, maar het gevoel bestaat, dat we door een select groepje (invloed)rijke machtswellustelingen gemanipuleerd worden. Zijn we dan terug bij af en zijn de revoluties voor niets geweest? Dansen we gewoon weer naar de pijpen van de nieuwe adel. Door verbetering van de leefomstandigheden, is het sociale electoraat grotendeels verschoven naar de protectionistische middenklasse en vormen de studenten een slappe groep van ja-knikkende potentials. Wat je niet hebt, kun je niet verliezen en eerlijk delen wordt pas interessant als er iets te krijgen valt, in plaats van alleen te geven. Het leidt tot slap protest, een “zogenaamde” tegenstem. Je ontketent geen revolutie waarbij je alles, inclusief je leven, kunt verliezen. Het water staat ons nog niet aan de lippen. We hebben het goed en dat maakt behoudend. Het wordt egoïstisch geklaag over onbegrip. Het establishment en het volk spreken dezelfde taal niet meer. Maar in ons stelsel hoort het parlement ons te representeren. Zo is onze democratie opgebouwd en bedoeld. Het is namelijk onmogelijk om consensus te bereiken, indien je de mening van eenieder vraagt en wilt respecteren. Zolang je dit kunt uitleggen werkt het, maar daar zit de crux, het valt niet meer uit te leggen of men kan het gewoonweg niet meer uitleggen. Populisme is het gevolg! Hebben is houden. Blijf met je fikken van onze spullen, tradities, wijken, verworven rechten en vooral macht af. Zo niet, “pleur dan op!” Wordt er geschreeuwd.

In Amerika is de toon gezet door de Clintonclan te verdrijven, maar de “conspiracy theory” is groter dan ooit. Er leeft een enorme achterdocht tegen de gevestigde orde. Er is sprake van een angst dat, wanneer de aarde onleefbaar is geworden, “the happy few” ons lachend achterlaten om, in een exclusief resort op Mars, verder feest te vieren. Ik vrees soms dat dit eerder gebeurt dan dat, met goed leiderschap, visie en beleid, deze prachtige aarde behouden blijft. Er is nieuwe inspiratie nodig. Democratie, communisme, oligarchie, theocratie, dictatuur en meer van dit soort verzinsels werken niet meer. Tijd voor: Power to the people 2.0! We moeten met zijn allen opstaan en naar een verlossende éénwereldcratie? Viva La Revolución. Met de rentmeesterslogan: Deel en beheers!

Wouter Kramer Column 98, 9 december 2016

KLEIN LEED

Geef een reactie

Vrouwlief is getransformeerd. Ik weet niet of ik er als zodanig invloed op heb gehad, maar haar schoenen- en tassenkoorts heeft plaats gemaakt voor stookhoutkoorts. Ik kan niet anders zeggen dan dat dit mij bijzonder vrolijk stemt. Het effect is dan ook dubbelop. Win win om zomaar te zeggen. Waar de eerste koorts gepaard ging met hoofdpijn en verhoging (van irritatie) bij mij, brengt het tweede geval van verzamelwoede, innerlijke rust en verlaging (van kosten) met zich mee.

Dit leidde tot een subtiel telefoontje afgelopen zaterdag. “Zeg….” Als ze met dit woord een gesprek met je begint, komt er kritiek of een opdracht. Dus ik zette me vast schrap. “Zeg, nu rijd ik hier langs de manege en er liggen hier wat omgezaagde stammen en takken. Je hebt nu de aanhanger, dus laad samen even dat hout in alsjeblieft, doeg”. Ik kijk op dat moment mijn schoonzoon even aan. We zijn net terug van een ophaalklus. Dochterlief had me van de week gebeld. “Pap, ik dacht….” Als ze met deze woorden een gesprek met je begint, komt er een plan waar je niet omheen kunt. Dus ik zette me schrap. “Pap, ik dacht dat jij misschien met mijn kanjer, want die is toevallig vrij, zaterdagochtend een kast op kan halen die ik al gekocht heb, je moet voor 10.00 uur in de stad zijn, dan zijn de pollers nog omlaag en jij hebt een trekhaak en hij kan dan een aanhanger huren. Goed plan toch!” “Uhh, natuurlijk meid, geen probleem, volgens mij is het allemaal al geregeld… toch?” Stip ik nog even luchtig aan. Dat haar kanjer ook een beetje overvallen was door dit plan, blijkt uit het feit dat hij, weliswaar stipt om 09.00 uur, behoorlijk brak bij ons op de stoep stond. Hij had een themafeest van zijn werk achter de rug en, als James Bond, overduidelijk te veel Martini’s “shaken not stirred” op. De arme jongen heeft zich de hele ochtend moeten vermannen om, de rit met de aanhanger en het sjouwen met de kast, te overleven. Met zijn gedachten alweer in zijn nest, ga ik hem nu nog vragen om wat hout te scoren bij de ingang van onze wijk. “Tuurlijk, geen probleem.” Probeert hij nog enigszins enthousiast over te komen, maar bij de aanblik van de omgezaagde es, van behoorlijke omvang, zinkt de moed, deze brakke Brit, volledig in de schoenen. We verzamelen, voor de vorm, wat apart gelegde takken en ik loop naar een rommelige hoop verweerd hout. Ik buk om een flik stuk schors op te pakken. Op dat moment begint de hele hoop zachtjes te bewegen en vervaarlijk te zoemen. Nu ik wat beter uit mijn doppen kijk, zie ik een enorm bijennest hier op de grond liggen. De es was over een meter lengte uitgehold om een groot bijenvolk te huisvesten. Op deze bitterkoude zaterdagmorgen proberen honderden bezige insecten het vege lijf van de koningin te redden en de honingvoorraad veilig te stellen. De bijen hebben het toch al zwaar met al het landbouwgif en het is een triest gezicht om het gevecht op leven en dood zo open en bloot te aanschouwen. Gelukkig ben ik degene, die dit potentieel gevaar als eerste opmerk. Indien schoonzoon hier nietsvermoedend mee aan de haal was gegaan, had hij zich met de moed der wanhoop nog uit de voeten moeten maken. Al met al komen we nu gelukkig nog goed weg met de opdrachten van onze vrouwen. Ooit heeft dochter, haar stiefmoeder tot bijenmoeder gemaakt via Greenpeace. Plichtbewust en liefdevol neemt ze hierin nu haar verantwoordelijkheid en schakelt de Dordtse bijenvereniging in om dit mooie volk te redden. Blij en tevreden kan ze weer rustig slapen, nu dit kleine leed is opgelost.

Wouter Kramer Column 97, 01-12-2016