Maandelijks archief: november 2016

KAN IK NOG ALLEEN ZIJN? (DEEL 2)

Het land van zon, wijn en honing! Waar gastronomie een levenswijze is en Obelix niet kan begrijpen dat je ziek kan worden van veel, vet en lekker eten. Daar zat ik dan, midden in dit land, in de kou aan de lege oude eettafel.

Enkele uren daarvoor ben ik door de romantische lichtstad van Europa gesjeesd. Niemand had me tegen kunnen houden, wanneer ik de geleende bus geparkeerd had in de buurt van de Sacré-Cœur. Om me vervolgens, in één van de gezellige kroegjes rond het plein van Montmartre, tot in de kleine uurtjes te laven aan de Pastis en Eau de Vie. Wellicht had ik er gewoon een paar dagen kunnen blijven! Goed Michelin bistrootje uitzoeken op de Champs-Élysées en liefdevol de smaakpapillen laten beroeren. Haut-Médoc van een goed jaar erbij en uiteraard mijn geliefde Sancerre, van schandalige prijsklasse, in mijn grote kristallen wijnglas langzaam rond laten gaan. Des avonds, na een gezellig verpozen aan de chique bar van het authentieke, maar uiterst luxueuze Grand Hotel, nog even een VSOP-cognacje, terwijl ik me in het heerlijke warmte water van de jacuzzi laat glijden, om het oude lichaam op de aangename temperatuur te houden, die hier standaard in de suite heerst. Na een verzadigd verpozen in de metropool, toch maar even naar de Morvan voor een snelle check of het huisje er nog onbeschadigd bij staat. Vervolgens intrek genomen in het opgeknapte kuuroord van de plaatselijke Thermen in Saint-Honoré-les-Bains. Waar ik, na een dag van ontspanning en massage, de nette kleding aantrek om in het plaatselijke casino de gebraden haan uit te hangen. Terwijl ik de muntjes kwistig door de vinger laat glijden, kijk ik de mooie frêle gastvrouw in de strakke rode jurk, nog even goedkeurend na. Ook verheug ik me al op het besproken diner, waarschijnlijk Quiche Lorraine, Coq au vin, Crème brûlée en een stevige kaasplank na. Het geheel afblussen met een goed bakkie espresso vergezeld van een paar originele macarons. Dan de avond eindigen met een stevig potje blufpoker en Dom Perignon, waarbij winst of verlies van ondergeschikt belang is.

Had zomaar gekund, had het mezelf ook wel gegund! Nu ik de paar schamele boodschapjes uitpak, die ik onderweg nog even heb ingeslagen. Het wordt eerder spartaans en zeker geen gastronomische verwennerij deze week. Tijdens de vluchtige rustmomenten waarbij ik mijn, toch al kleine, voorraad gestaag zag slinken en ik het inmiddels stugge brood nog maar eens met harde boter en bramenjam weg knaag, kwamen de bovengenoemde droombeelden nog weleens voorbij. Zeker wanneer ik, na een dag buffelen en een stevige borrel, door de buurman gestookt van onze eigen peren, dacht in een delirium te zijn beland, toen ik zwetend wakker werd in het donkere slaapkamertje en gedesoriënteerd de lange rijkelijk gedekte tafels met delicatessen probeerde te ontwaren.

Uiteindelijk is het de week geworden waarop ik gehoopt had. De klussen, die ik wilde afmaken, zijn geklaard. Hard gewerkt en het oude lijf heeft me niet in de steek gelaten. De ongemakken van een oud huisje in de Bourgogne, met de beperkte middelen die ik tot mijn beschikking had, waren precies voldoende om lichaam en geest volledig in balans te krijgen. Fluitend knal ik op de terugweg weer door Parijs en er is geen moment dat ik overweeg te stoppen. Ik ben een postduif op weg naar huis!

Wouter Kramer Column 96, 24 november 2016

KAN IK NOG ALLEEN ZIJN?

Geef een reactie

Ik sta aan de vooravond van een week op mezelf zijn. Morgen vertrek ik naar Frankrijk om een klus te klaren, in ons huis aldaar. Het gevoel is dubbel, aan de ene kant heb ik veel zin om even door te knallen en de slaapkamer op zolder af te maken en aan de andere kant is alleen ook maar alleen.

Jaren geleden ben ik deze uitdaging al eens aangegaan en ik moet zeggen dat het een bijzondere ervaring was. Als weduwnaar, zonder mijn twee jongvolwassen kinderen, heb ik destijds voor het eerst de confrontatie met mezelf gezocht. Rondom het huis, met gekeuvel en hardop in mezelf gezwets, kwam ik een heel eind en bemerkte ik dat ik welleswaar alleen was, maar niet eenzaam. Deze veilige vertrouwde omgeving waren de eerste dagen zelf een verademing om te onthaasten, te reflecteren en het eigen gelijk te koesteren. Daarna ga je toch wat interactie missen en kom je tot de conclusie dat je geen kluizenaar bent. Met een biertje voor mijn neus, op een terrasje in het dorp, half de conversatie begrijpend welke naast me gevoerd werd, bemerk je dat alleen zijn, juist in gezelschap over kan gaan in eenzaamheid. Snel terug naar de veilige omgeving en beseffen dat het langzaam maar zeker tijd wordt om je open te stellen voor de liefde en het delen van geluk.

De liefde heb ik inmiddels gevonden en dat maakt het uitgangspunt nu dan ook heel anders. Ik weet wat ik gedeeld heb vorige maand in de Morvan met mijn vrouw en het is de vraag of ik dit niet enorm ga missen deze keer. Het accent ligt nu dan ook heel anders en alles valt of staat bij een goede dagplanning. Eerst dienen de levensbehoeften veilig gesteld te worden. Wanneer ik aankom is het huis steenkoud. Dus de kachel dient opgestookt en bijgehouden te worden. Dan het op orde maken van de huisraad en de slaapplaats. Boodschappen niet vergeten en absolute must have’s als koffie, peperkoek en cup-a-soup zeker stellen. Pakkie peuken mee om de rustmomenten in te bouwen want ik ken mezelf, als ik eenmaal bezig ben dan stop ik lastig. Dan het klusplan. Het is de bedoeling dat de zolderkamer afgemaakt wordt, maar ook de huiskamer is nog niet helemaal naar mijn zin. In mijn brein is dan ook al overwogen om dit beide te doen. Wat zal ik doen? Eerst beneden afmaken. Of boven opzetten van stucwerk, bammetje smeren, dan beneden voorstrijken, blok hout op het vuur, boven gladstrijken en vervolgens beneden witten, pilsje drinken, boven opruimen en schoonmaken, eten maken, blok hout op het vuur. De raderen draaien! Al met al wordt het een intensieve week. Wat ik hierin zeker ga missen is de waardering van mijn vorderingen en resultaten. Dat wordt dus een eigen schouderklop en hardop tegen mezelf zeggen, hoe mooi het allemaal wordt. Kan ik wel, steeds weer even de bevestiging, als ik naar mijn werk kijk!

Verder soulfood niet vergeten. De nieuwe muziek van Kings of Leon en Paul Simon gaan mee en verder ga ik lekker hard, mijn eigen Cd’s tot vervelens toe, door het huis laten galmen. ’s Avonds wat goede lectuur voor bij de haard en het oude lijf tot rust laten komen om de volgende dag weer opgeladen aan de slag te gaan. Ik heb er zin in en kijk ernaar uit. Het avontuur, zoals ik me dat zelf voorstel, is misschien nog wel wat me hierin het meest aantrekt. Ik ga het beleven! “Inpakken en wegwezen” zou mijn vader zaliger zeggen. Nog één nachtje slapen.

Wouter Kramer Column 95, 10-11-2016

VERSCHIL VAN MENTALITEIT

Geef een reactie

Europa staat voor enorme uitdagingen. Eén daarvan is de instandhouding van één munteenheid. Omdat de vastgestelde waarde van de Euro niet overeenkomt met de economie en mentaliteit van de verschillende eurolanden, splijt dit het continent. Ik vind het onvoorstelbaar naïef, hoe hier in aanvang door knappe, financiële en bestuurlijke, koppen mee is omgegaan. Op één of andere manier lijkt het erop, dat men in de Verenigde Staten van Amerika dit beter voor elkaar heeft.

Het lijkt me stug, dat er in elke staat van Amerika dezelfde economische welstaat, mentaliteit of groei heerst. Toch wordt de Dollar overal zonder morren gehanteerd. Hoe krijgen ze het daar voor elkaar, dat deze munt overal eenzelfde waarde vertegenwoordigt. Of is dit misschien toch niet zo? Ook daar hebben ze, in het verleden, verschillende munteenheden gehad en zijn ze op een gegeven moment volledig overgegaan op het invoeren van de Dollar. Nu kan ik niet beoordelen of dit zonder slag of stoot gegaan is, maar er lijkt op dat gebied rust in de tent. Enige reuring heeft het loskoppelen aan de goudprijs, begin jaren zeventig, nog wel gehad. Destijds kon je westers geld waardevast inwisselen voor goud. Omdat dit massaal gedaan werd, dacht men in Amerika dat ze door de goudvoorraad heen zouden raken. De opvolging van deze actie is niet adequaat geweest en de financiële consequenties zijn tot op heden wereldwijd nog voelbaar. Mogelijk heeft de Euro hier ook nog veel last van. In Europa dient elk deelnemend land aan de Eurozone, zich te schikken naar de muntwaarde, die centraal wordt bepaald. Dit lijdt geheid tot het uiteenvallen van solidariteit en eenheid. Een zeer interessant gegeven is, dat een sociaaldemocraat uit Noordwest-Europa geen begrip op kan brengen voor de collega uit Zuid-Europa, die het volgens eigen traditie niet zo nauw neemt met de financiële afspraken. Terwijl eerstgenoemde in eigen land van draaikonterij beticht wordt, omdat er zoveel verschillende belangen dienen te worden overwogen. Streng voor de buren en mild voor de eigen familie. Het hemd is nu eenmaal nader dan de rok!

Er wordt inmiddels gesproken over de invoering van een noord- en een zuid Euro. Dit heb ik over de US-dollar nog niet gehoord. Zoals gezegd, verschilt de koopkracht in diverse Verenigde Staten ook. Een huis in Arizona heeft een ander prijskaartje dan in New York. Hetzelfde geldt voor de gemiddelde inkomens van mensen. Schijnbaar hebben ze er in de States iets op gevonden om de rust te bewaren. Amerikanen zijn natuurlijk ook een heel trots volk, die niet zomaar de Dollar laten vallen. Misschien worden wij ook nog trots op onze munteenheid de Euro. Tijd hierin is dus wel een factor. Jammer dat onze beleidsbepalers niet geleerd hebben van de ongelofelijke gevoelige consequenties van de financiële maatregelen uit het verleden. De mensen, die de Dollar losgekoppeld hebben van de goudprijs, leven nog. Dezen hebben de hele gang van zaken op de voet gevolgd en bezitten dus een schat aan informatie en ervaring. Daar was ik toch eerst even langs gegaan, als ik plannen had om de Euro in te voeren. Zo! Ik heb mijn ongenoegen over de vermeende naïviteit van onze beleidsbepalers even kunnen spuien. Binnenkort mogen we weer naar de stembus. Als we door lichtzinnigheid ooit weer geld moeten wisselen, wanneer we naar Zuid-Europa gaan, vind ik dat echt een gemiste kans. Wouter Kramer

WE SLAAN EEN JAARTJE OVER

Geef een reactie

De vrouw is jarig. Uiteraard ga ik hier niet vertellen welke leeftijd ze vandaag bereikt heeft. Dat zeg je niet over een dame. Wel zou ik je kunnen vertellen, hoe jong ze zich graag voelt en dat haar, volgens eigen zeggen, volgend jaar een surpriseparty te wachten staat.

Het blijft een apart fenomeen, je leeftijd. Lang geleden wilde ik graag zestien worden om brommer te mogen rijden en vervolgens achttien voor de motor. Nu zie ik er helemaal niet naar uit om mijn seniorenpas op te halen en probeer ik krampachtig in mijn midlifecrisis te blijven hangen. Want als ik daar eenmaal doorheen ben, dan vrees ik te gaan verlangen naar een voetenbankje met sloffen en een dekentje over mijn benen. Hmmm, goed boek erbij met een glaasje cognac op de leuning van m’n luie stoel, haardje aan en de kat op schoot. Het klinkt ineens aantrekkelijker dan gedacht. Ik begeef me nu op glad ijs, ben ik bang. Nog maar even niet aan toegeven is het devies. Het feit dat mijn vrouw ook vele jaren jonger is dan ik en er nog twee van onze vijf kinderen thuis wonen, houdt me ook jong natuurlijk. Soms wordt het een gekunsteld stukje toneel en verlang ik naar rust. Maar goed, het gaat alweer over mij en zo is dit verhaal niet begonnen. Dit jaar vieren we de verjaardag alleen met de kinderen en hun aanhang. Jarige Jet heeft een hoop aan haar hoofd en wil graag rust en ruimte. Dit ligt dus niet aan de leeftijd, moge dat duidelijk zijn. Als een ware soepkoningin zal ze de selecte groep gasten, op deze memorabele herfstdag, trakteren op verse pompoensoep. Deze speciale culinaire gave wordt inmiddels zo gewaardeerd, dat onze oudste zoon al gevraagd heeft of er voor hem wat bewaard kan worden omdat hij, in verband met zijn avonddienst, niet bij het nuttigen van de delicatesse aanwezig kan zijn. Als ik dadelijk thuiskom, ga ik aan de slag met het dekken van de lange tafel en het entertainen van de gasten. Dat vind ik leuk, een beetje in het middelpunt van de belangstelling staan en bezig zijn, dan voel ik me fit en jong. Als het hele gebeuren achter de rug is en er wat drank in de man zit, zak ik tegenwoordig nogal eens als een plumpuddinkje in elkaar en merkt mijn vrouw laconiek op dat ik me weer eens uitgesloofd heb. “Alleen maar voor jou, liefste, alleen maar voor jou!”, pruttel ik dan waarschijnlijk nog even voordat ik in slaap sukkel.

Maar zover is het nog niet. Er dient eerst nog een cadeautje overhandigd te worden. Voor het eerst heb ik me hierover laten voorlichten. Voorgaande jaren ben ik voor diverse cadeaugelegenheden, en die waren er genoeg volgens de vrouw, op mijn intuïtie afgegaan. Niet dat ik altijd de plank mis sla, maar de ervaring leert dat, ondanks lieve complimentjes, sommige cadeaus niet gedragen, genoten of gebruikt worden. Ditmaal ben ik subtiel geattendeerd op een presentje. Hierbij is het verrassingselement niet vergeten en ben ik in de gelegenheid gesteld om te kiezen uit twee opties. Quasi nonchalant heb ik erbij gestaan toen de jarige in spé, in mijn beleving, duidelijk een voorkeur richting mijn brein trachtte te duwen. Enigszins opgelucht over deze manier van sturing, ben ik deze week het kleinood op gaan halen. De gezellige verkoopster prijst mijn inzicht in de wensen van mijn vrouw. Nu kan ik je verzekeren, dat het toch mogelijk is dat ik een verkeerde keus gemaakt heb. Volgend jaar, tijdens de surpriseparty, hoop ik te kunnen wijzen op mijn verstand van vrouwen.

Wouter Kramer Column 93, 27 oktober 2016